dikkatli olmalıydı.
Her dakika aklını daha fazla
meşgul ediyordu. Bir insandan hem
nefret etmek, hem de
hoşlanmak mümkün müydü?
Kendisini zorla öpmüştü. Kendisini
istemediği halde evlenmeye
zorlamıştı. Ve şimdi de zorla
kendisiyle sevişmişti. Bu adam
gerçek bir zorbaydı. Buna hiç
kuşkusu yoktu. Güler yüzlü bir
şeytandı. Bu adamla ne yapacaktı?
Evliliği nasıl olacaktı? Her koynuna
girdiğinde, ona karşı hep böyle
karışık hisler mi duyacaktı?
Yerde duran pahalı gerdanlığı aldı.
Acele etmeden götürüp
çantasına koydu. Sonra dönüp
banyoya gitti. Banyosunu yaparken,
ona karşı daha da mesafeli olmaya
karar verdi. Daha onu
tanımıyordu ve güvenmiyordu. Şu
ana kadar güven duyacağı fazla
bir şey yapmamıştı. Evlendikten
sonra neler yaşayacağını da
bilmiyordu. Ama bebek...
Elini dümdüz karnına götürdü.
“Şimdi hamile olabilirim. Adamı
sevmiyorum ama onun
bebeğini doğurmaya dünden
razıyım!” dedi öfkeyle. “Anne
olmaya
neden bu kadar hazırım?”
Banyodan çıkıp üzerine buraya
geldiği gün giydiği günlük
kıyafetlerini geçirdi. Tam saçlarını
kurutmayı bitirmişti ki, iki oda
arasındaki kapısı çaldı. Bu o
olmalıydı.
“Gir!” dedi kapıya dönerek.
Turgut, üzerinde beyaz bir
gömlek, dar bir kot ile içeriye
girdi. Gülümseyen yüzü, hiç de az
uyumuş bir insan yüzüne
benzemiyordu. Pırıl pırıl cildi,
düzgün taralı saçları ile çok zinde
görünüyordu. Bir patrona hiç
benzemeyen, sade bir hali vardı.
“Seni uykucu...” diye gülümsedi
ona adam. Yanına yaklaşıp
hemen önünde durdu. Kızı göz
alıcı bir şekilde süzdü. “Ama
dinlenmiş gözüküyorsun. Çok
güzelsin.”
Vildan “Sağ ol!” dedi soğukça.
Bakışlarını gözlerinden
kaçırdı.
Adam kıza biraz daha sokuldu.
Gözleri yanmaya başlamıştı.
“O kadar güzelsin ki, seni öpmek
istiyorum..! Şimdi seni öpsem...
yine bana kızar mısın?” diye sordu
arzuyla.
Vildan hemen geri kaçtı. Gözleri
kötü kötü bakıyordu.
“Sakın..! Sakın bana dokunma!
Artık bana dokunma...”
Nefret dolu sesi biraz yumuşadı.
“Lütfen..! Kendine

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>