Bu
adamın kibirli olduğunu
düşünüyordu ama hiçbir zengin
işadamı
onun gibi yapmacıksız ve doğal
olamazdı. Konuştuğu insanları
konumuna veya sınıfına göre
ayırmadan konuşabilen, çok sade
bir
yapısı vardı. Fakat o gülen
gözlerinin arkasındaki cin gibi
zekâyı da
görmemek mümkün değildi.
Derin bir nefes aldı. Temiz havayı
iyice içine çekti.
Göğsünde anlayamadığı bir
mutluluk vardı. Kendisini şimdi çok
iyi
hissediyordu. Neredeyse adama
biraz daha sokulup, bu yakınlığının
tadını çıkarmak istemişti. Her halde
artık karnı doyduğu için böyle
keyfi yerine gelmişti. Hafif rüzgar
yüzünü yalarken, şu anda, nefret
ettiği şu adamın yanında neden bu
kadar mutluydu?
Belli etmeden, gözlerini ona
çevirip, uzun uzun yüzünü
seyretti. Yüzünde güneş gözlüğü
olduğu için adamın kendisini
izlediğini fark etmesi zordu.
Rüzgârda alnına dökülüp salınan
simsiyah saçlarına baktı. İlk önce
boya olduğunu sandığı saçları
kalın ve gürdü. Güneş gözlüğü
yüzünden gri gözlerini
göremiyordu. Onu seyrettiği için
utandı. Bu adamı seyretmek
kendisi için alışkanlık olmaya
başlamıştı.
Tostu çabucak bitiren adam, ıslak
mendille temizlenirken,
Vildan’a baktı.
“Doydun mu?”
“Evet... !” Sesi soğuktu. Turgut
umursamadı. Suyundan bir
yudum alıp denize döndü. Dalgalı
denizden uçuşan küçük
zerrecikler bazen yüzlerine
değiyordu. Bir süre genç adam
denizi
seyretti. Onu seyretmeyi bırakan
Vildan da denize dönmüştü.
Suyun altında gezinen balıklar
rahatça gözüküyordu.
“Nasıl bir nişan yüzüğü alalım?”
diye sordu Turgut.
“Elmas falan istemem... Okulda da
dikkati çeker. Sade olsun.
Klasik modelli...”
“Fazla şatafatı sevmiyorsun, değil
mi?” dedi genç adam
gülümseyerek.
“Her kadın gibi severim” dedi
Vildan umursamazca. “Bana
yaş günümde pahalı bir tek taş
alabilirsin! Ama nişan yüzüğümüz
basit olsun. Parmağımda onu
taşıdıkça, evliliğimizin de onun
kadar
basit olduğunu düşünmek
istiyorum. Anlamsız, basit bir
altın...
İkimiz arasındaki her şey gibi

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 9 >>