onrakı
Fatih Murat Arsal Fan
Ama onun hayatındaki
tek kadın olmayacağını biliyordu
ve şimdilerde bu düşünce içini
iyice sıkmaya başlamıştı.
Adama yüzük tam gelmişti.
Kızınkini daraltmak için ölçü
alınırken, Turgut parasını kredi
kartıyla kasaya ödüyordu. “Siz
yüzüğü daraltırken, biz de
işlerimizi halledelim.” dedi adam
kuyumcuya. “Çay kalsın. Dönüşte
uğrar, yüzükleri alırız.”
“Peki, efendim.” dedi kuyumcu.
Pahalı bir şey satmanın
memnuniyeti ile onları kapıya
kadar geçirdi.
Yeğenine hediye almaya söz veren
Turgut, gölgede kalmış
çarşıda gezinirken, Vildan’a da
gövdesiyle yol açıyordu. Çarşı yine
hareketlenmişti. Etraflarında göz
gezdirirken, Vildan adamın kalın
koluna uzandı. Hafifçe tuttu.
“Turgut!” dedi dikkatini çekmek
için.
Adam duralayıp başını çevirdi.
Güneş gözlüğü yüzünden
gözleri gözükmüyordu. Vildan
hemen elini geri çekti.
“Bak, şurada satranç takımları var.
Hem de bir çok model
var..!”
Genç adam sessizce ara sokağın
köşesindeki dükkana girdi.
Sahibine takım çeşitlerini
göstermesini istedi. Hem cam,
hem
porselen hem de pirinçten
dökülmüş olanlar vardı. Sonunda
Vildan’la birlikte çok ince işçilikli,
porselen bir takım üzerinde
karar kıldılar. Renkleri ile eski
roma askerlerini çok iyi
canlandırıyordu. Atlar bile üzerinde
binicisi olan at figürüne
sahipti.
“Bu gerçekten çok güzel!” dedi
donuk bir sesle adama.
“Parasını ben verebilir miyim?
Nilay’a bu hediyeyi ben almış
olayım. Annesine de bana iyi
davrandığı için teşekkür etmiş
olurum...”
“Gerek yok!” dedi adam. “Aydan
zaten seni çok sevdiğini
söyledi. Teşekkür edecek bir şey
yok!”
“Lütfen! Ben almak istiyorum. Sen
eğer istersen, yeğenine
başka bir hediye alabilirsin...”
İnatçı ve öfkeli bir tavırla başını
kaldırmış, minicik bedeniyle adama
meydan okuyordu. İkisi de
güneş gözlüklerini çıkarmışlardı.
Bakışları çarpıştı bir an...
Adam kararsızca duraklamıştı.
Ciddi yüzünden ne
düşündüğünü anlamak mümkün
değildi. Sonra “Peki, öyle

[1] 2 3 ... 11 >>