olsun!”
dedi yumuşak bir sesle. “Sen öde
bakalım.”
Vildan bakışlarını ondan kaçırdı ve
satıcıya döndü.
Çantasından çıkardığı parayı
satıcıya verip, hediye paketi
yapmasını istedi. Bir dakika sonra,
paket ellerinde, kuyumcuya
doğru geri dönüyorlardı.
Kuyumcudan yüzükleri aldıktan
sonra, konuşmadan arabaya
gittiler. Genç kız başındaki şapkayı
çıkarıp, arka koltuğa koydu. Ön
tarafa geçip oturdu. Turgut satranç
paketini bagaja koyuyordu.
Arabanın içi sıcaktan pişmişti. Genç
adam motoru çalıştırıncaya
kadar kapıyı açık tuttu. Araba
hareket edip bir iki dakika yol
aldıktan sonra, klima içeriyi hemen
serin havayla doldurmaya
başladı. Vildan eliyle şapka
yüzünden basılmış saçlarını
düzeltti.
Güneşlikteki aynadan makyajını
kontrol etti. İşini bitirince, camdan
dışarıya baktı. Şehirden
çıkıyorlardı.
İzmir’e kadar hafif müzik eşliğinde
yolculuk yaptılar. İkisi de
konuşacak bir konu
bulamamışlardı. İkisi de biraz kendi
duygularını dinlemek istiyordu.
Araba yolda kusursuzca kayarken,
sadece müziği dinlediler. Genç
kızın evinin önüne gelmeleri de,
sessizliği hemen bozmadı. Lüks
araba evin önünde dururken,
Turgut da emniyet kemerini çözen
kıza çevirdi bakışlarını. Sakin,
rahat bir hali vardı. Konuşmadan
kendisine bakması üzerine,
Vildan da ona baktı. Bu hafta sonu,
çok iyi geçmiş sayılmazdı.
“Yarın... sekiz gibi geliriz.” dedi
Turgut yavaşça. “Uygun
mu?”
“Evet... tabii.” Sesi umursamazdı.
Genç adam da onunla birlikte
arabadan indi. Bagajdan kızın
poşetini aldı. Şapkasını eline alan
Vildan bahçe kapısına yürüdü.
Kapıya kadar gelen adam
duraklamıştı. Genç kız dönüp ona
baktı.
“Gelmez misin?” diye umursamaz
gözükmeye çalışarak
sordu. “Bugün Pazar... Babam evde
olmalı...”
“Hayır... Gelmeyeyim.”
“Neden? Bir şeyler içerdin!”
Adam poşeti ona uzattı. “Gerek
yok. Sen selam söyle!
Nasılsa yarın görüşeceğiz...”
Vildan başını eğdi. “Peki! Sen
bilirsin..!” Poşetini alıp içeriye
girdi. Demir kapıyı ardından
kapadı. Dönüp

<< 1 [2] 3 4 ... 11 >>