baktı. Akşam güneşi
adamın siyah saçlarında parlıyordu.
O gitmeden gitmeyecek gibi
kendisini süzüyordu Turgut.
Dudaklarını ısırdı. “Görüşürüz..”
dedi
adama. O ise cevap vermeden
kendisine bakıyordu.
Döndü, bahçe yolundan yürüyerek
kapıdan uzaklaştı. Araba
motorunun hafif çalışma sesini
duydu. Dönüp bakmak istedi ama
yapmadı. Onu bir daha yirmi dört
saat göremeyecekti ve... içinde
bir şey bu sürenin çok uzun
olduğunu söylüyordu. Adamın ezici
varlığına iki günde alışıvermişti. Bu
hoş değildi!
Turgut onu bıraktıktan sonra,
adımlarını hızlandırıp evin
verandasına yürüdü. Annesi
verandada babasına çay koyuyordu.
Bambu koltuğa oturmuş olan babası
hemen hafif doğrulup kızına
baktı. Yüzünde hem meraklı, hem
de endişeli bir bakış vardı.
“Vildan!” dedi sevinçle annesi.
“Geldin mi kızım?
Meraklanmaya başlamıştım! Dün de
aramadın!”
“Geldim işte!” Genç kız annesine
sarıldı. Sanki iki gün değil
de iki aydır yok gibi hissediyordu
kendisini. Kendisini öpen
annesinden ayrıldıktan sonra
babasına baktı. “Merhaba baba...
Ben
yokken kafa dinledin mi?”
Adam gülümsedi.
“Senin huysuzlukların olmayınca,
doğrusu biraz rahat ettim.
Ama yine de yerin belli oluyor.”
Vildan gülümseyip babasının yanına
gitti ve yanağına bir
öpücük koydu. Geri çekilirken de
şakacıktan tehdit etti. “Büronda o
kadın hakkında yanlış düşünmemi
sağladığın için sana halen
kızgınım. Onun intikamını ayrıca
alacağım!”
“Ben hiçbir şey yapmadım...” dedi
adam masumca. “Sen
kendin onun hakkında yanlış şeyler
düşünmüş olabilirsin!”
“Hangi kadın?” diye sordu annesi
hafif bir kıskançlıkla...
Vildan güldü. “Turgut’un kız
kardeşi... Babamın bürosunda
ikisini bir görünce sevgili
zannetmiştim. Babam gerçeği
söylemedi.
Adamı kıskanacağımı zannetti...”
“Kıskanmadın mı?” diye sordu
babası. Sesinde bilmiş bir eda
vardı.
Vildan omuz silkti. Yalan
söylemekten hoşlanmazdı ama...
“Kıskanmadım...” dedi gözlerini
kaçırarak. “Sadece hem bana
evlilik teklif etmesi hem de

<< 1 2 [3] 4 5 ... 11 >>