düzelecek. Hepsi
bu kadar basit!”
“Bu kadar yani?”
“Evet! İstediğin bu değil miydi?”
Adam bardağını sertçe masaya
bıraktı. “Bu olmadığını
biliyorsun. Evlenmeni istedim ama
ondan hoşlanabileceğini
düşünmüştüm. Seni o kadar
seviyor ki... ona bir şans vermek
istedim. Senin de ona karşı bir
şeyler duyabileceğini
düşünmüştüm.”
“Ben de ona bir şans verdim işte...
İstediğini elde edecek.
Evlendikten sonra da burada
kalmama izin verdi. Okul bitince,
bebek de olursa... ne yapacağıma
karar vereceğim. Ama bir süre
daha sizinleyim. Benim
nemrutluğumu biraz daha çekmek
zorundasınız...
”Vildan aynadan kendisine
bakıyordu. Yatak odasında ayakta
dikilmiş, öylece duruyordu.
Üzerine nişan için giydiği elbisesi,
sade olmasına rağmen kendisine
çok yakışmıştı. Elbisenin omuzları
düşüktü. Bu yüzden beyaz narin
omuzları ve boynunun sevimli
hatları meydandaydı. Uzun saçları
beline kadar gür bir şekilde
dökülüyordu. Saçları derin sırt
kesimini fazla belli etmiyordu.
Beyaz rengi saflığı temsil ediyordu
ama artık o kadar saf değildi.
Elini o gün üçüncü kez karnında
gezdirdi. Acaba artık içinde
gelişen bir şey var mıydı? Adamın
bir parçasını içinde taşıyor
muydu?
Boynuna onun aldığı gerdanlığı
taktı. Kulağında genç kız işi
altın küpeleri vardı. Bileğine de bir
iki künye ve yine onun aldığı
taş künyeyi taktı. Makyajını
önceden yapmıştı. Evet, sadeydi
ama
güzeldi. Bakalım Ataman Bey
kendisini beğenecek miydi?
Parfümünü incecik boynuna sıktı.
Bir parça da dik
göğüslerinin arasına. Şimdi aşağıya
inebilirdi. Turgut birazdan
gelirdi. Daha odasının kapısından
yeni çıkıyordu ki, aşağıdan gelen
sesler duydu. Evet, gelmişlerdi
işte! Kalbi gümbürdemeye başladı.
Bu nişan olayı kendisini
heyecanlandırıyordu. Konuşmaların
arasından Turgut’un sesini
algılamaya çalıştı. Aceleyle
merdivenlere gitti. Neredeyse
koşarak aşağıya indi. Annesi onları
salona almış olmalıydı. Salonun
girişinde durdu. Kendisini topladı.
Nefesini düzenledi.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>