anlayamıyordu. Salih çok
güzel konuşmuştu doğrusu.
Yutkundu. Turgut’a göz attı. Adam
sessizce oturuyordu. Gözleri Yusuf
Bey’in üzerindeydi. Kendisi de
yeniden babasına döndü. Bakalım
babası ne diyecekti?
“Madem gençler anlaşmışlar...”
diye tok sesiyle mırıldandı
adam. “... Bize de hayırlı olsun
demek düşer. Allah mesut etsin,
kimseyi utandırmasın.”
Herkesin yüzünde bir ferahlama
belirtisi gözüktü. Salih
hemen cebinden yüzük kutusunu
çıkardı.
“Öyleyse bu anda aramızda bir
nişan kıysak... Durumu
kesinleştirmiş oluruz. Onlar da
beraberliklerinde daha rahat
hissedeceklerdir. Ne dersiniz?”
dedi hemen. Babası onaylayınca,
Vildan utanarak ayağa kalktı ve
kendisi gibi ayağa kalkmış olan
Turgut’a sokuldu. Yan yana
dururken, nişan yüzükleri
parmaklarına takıldı. Aralarında
kırmızı bir kurdele vardı. Vildan
kurdele babası tarafından
kesilinceye kadar adamın yüzüne
bakmadı. Sonra döndü. Gözleri o
güzel gri gözlere yöneldi. Turgut
gülümsüyordu ama sadece o
kadar..! Gözünde o ışık yoktu!
Turgut’un bu halinden daha fazla
nefret ediyordu. Onun kendisini
yanağından hafifçe öpmesine izin
verdi. Alkışlar altında biraz
utanmıştı. Erkekler el sıkışırken,
kadınlar da yanaktan öpüştüler.
Aydan sevgiyle sarılmıştı Vildan’a.
“Tebrikler hayatım...” dedi
sevgiyle. “Birbirinize çok
yakışıyorsunuz. Bence kardeşimin
baskılara dayanıp seni bulmak
için beklemesi çok iyi olmuş. Sen
onun sahip olabileceği en harika
şeysin. İnan bana, o da bu
dünyadaki en tatlı insandır. Sen
mutlu
edecektir eminim. Seni mutlu
etmek için elinden gelen her şeyi
yapacaktır. Sana nasıl baktığını
görebiliyorum. İnşallah ömür boyu
mutlu olursunuz.”
Vildan cevap vermeden gülümsedi.
Mutlu olacakları
konusunda şüpheleri had
safhadaydı ama sesini çıkarmadı.
En
azından adam amacına erişecekti.
Şimdi sıra ona bir bebek vermeye
gelmişti. Herhalde bir bebek onu
mutlu etmeye yeterdi?
Gecenin diğer bölümünde, bahçeye
çıktılar ve çay içerek
muhabbet ettiler. Vildan

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 >>