“Bir şey yapmadınız
mı..?” diye tereddütle sordu.
“Merak etme, yapmadık. Dediğim
gibi, evlenince! Zaten ne
kaldı ki? Öbür ay evleneceğiz...
Biraz beklesin!”
Konuyu toparlamasının ardından
çayını bir dikişte bitirip
derse kendisini zor attı. Yanında
gezen Tülay fazla ikna olmuşa
benzemiyordu ama yapacak başka
bir şey de kalmamıştı.
Öğleden sonraki derslere girmeden
eve döndü. Bir bavula
eşyalarını geceden hazırlamıştı
zaten. Son bir kontrol daha yapıp
adamı beklemeye başladı. Aşağıda
annesi ile oturmuş, hem
konuşuyorlar hem de televizyon
seyrediyorlardı. Bir süre sonra
telefonu çaldı. Arayan Turgut’tu.
Birkaç dakikaya kadar orada
olacağını haber veriyordu. Genç kız
doğrulup çantasını eline aldı.
Valizi bahçeye çıkan kapının
önündeydi. Telefonunu da
çantasının
içine atıp annesine sarıldı.
“Üzülme hadi... Hafta sonu
döneceğim. Siz de babamla kafa
dinlersiniz.”
“Dikkat et kendine... Tek başına
fazla çıkma. Turgut Bey’in
yanından ayrılma!”
“Merak etme. Çocuk gibi olacağım.
O ne derse yapacağım.
Söz...”
“Adamla da kavga etme sakın!
Biraz sinirlerine hakim ol!
Her şeye patlama! Uysal ol biraz
kızım. Biraz kadınsı ol! Sürekli
mücadele içinde olursan mutsuz
olursun.”
“Sen de amma abarttın anne! Sakin
ol. Dert edecek bir şey
yok. Ona karşı zaten gücüm
yetmiyor. O yine bildiğini okuyor.
Uysal görünüyor ama keçi gibi
inatçı. Ben onunla kavgaya değil,
tatile gidiyorum. İstanbul’u gezip
görmek istiyorum. Elimden
geldiğince sorun çıkarmayacağım.
Tabii o da sorun çıkarmazsa...”
Başını çevirdi. Dış bahçe kapısının
sesini duymuştu. Yavaşça
kapıya yürüyüp adamı karşıladı.
Turgut üzerindeki takım elbise ile
ne kadar ciddi görünse de,
yüzündeki gülümseme ile o kadar
da
sevimliydi. Esnek adımlarla
yanaşması fazla sürmemişti.
Annesine
nazikçe gülümseyip merhaba
derken gözleri gülüyordu. Genç
kıza
da gülümseyip “Hazır mısın?” diye
sordu.
“Evet, Hazırım.”
Genç adam bavula baktı. “Hepsi bu
mu?”
“Evet.”
“İyi, gidelim
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç
