düzelme ihtimali
yok mu?”
“Kim bilir?”
Yemek boyunca Vildan fazla
konuşmadı. Yemek zamanı
Aydan’ın kocası da gelmişti. Genç
kızı sıcak bir tebessümle
karşılamıştı Salih. Adamın
moralinin ve keyfinin daha iyi
olduğu
rahatça gözüküyordu. Sofrada
genelde Makbule Hanım’ın ufak
tefek sorularına maruz kalmıştı.
Yemek de gerçekten güzel
olmuştu. Sofradan kalktıklarında,
kahveyi arka bahçede içtiler. Bu
bahçe denize sıfırdı. Karanlık
olmasına rağmen, genç kız denizin
dinlendiren sesini duyabiliyordu.
Bu arada küçük kıza aldıkları
satranç takımını verdi Vildan.
Çocuğun sevinci hakikaten
görülmeye değerdi. Genç kızı
yanağından öperken mutlu olduğu
samimiyetinden anlaşılıyordu.
Yeğeniyle biraz satranç oynayan
Turgut, kahveden sonra
genç kıza “Uykun geldi mi?” diye
sordu. Başını olumsuz anlamda
sallayan kıza elini uzattı. “Hadi, gel,
biraz plajda yürüyelim.”
Herkesin kendilerini izlediğini bilen
Vildan, elini adamın
eline bıraktı. Yavaşça kalkarak
diğerlerine gülümsedi. Onlar da
genç âşıkların yalnız kalmak
istediğini düşünüp anlayışla sessiz
kalmışlardı. Plaja doğru el ele
yürürken, bundan rahatsız olmadı
Vildan. Nedense şu anda içinde bir
huzur vardı. Bu adamla
evlenmenin sınırına gelmişti ve
artık her şey için çok geç olduğunu
da biliyordu. Bütün aile fertleriyle
tanışmıştı. Kendisi de bu ailenin
bir parçası olmak üzereydi.
Ay ışığı vurduğu için, plaj olduğu
gibi gözüküyordu. Turgut
kumlara oturup başını gökyüzüne
kaldırdı. Yıldızlar pırıl pırıldı.
Vildan da yere oturdu ama ondan
biraz uzakta kalmayı tercih
etmişti. Burada adama olan
öfkesini ve nefretini sürdürmesi
zor
oluyordu. Hele böyle yakın olunca,
onun bütün elektriğini
hissedebiliyordu.
“Zoru atlattık mı?” diye sordu.
“Evet... Babamın yanıldığını ilk kez
gördüm...” Keyifle güldü
adam. “Senin beni sevdiğini sandı...
Hâlbuki kendisi tam bir insan
sarrafıdır...” Şaşkınlığı biraz sesine
de yansımıştı.
Vildan yutkundu. Gözleri onun
yakışıklı yüzündeydi.

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 >>