Onu
sevmek mi..! Bu kibirli, bencil,
sevimli, yakışıklı adamı sevmek
mi...! En son isteyeceği şey buydu!
Gözlerini kaçırıp başını o da
gökyüzüne kaldırdı. Yıldızlara
baktı.
“Sana anlamayacağını
söylemiştim... Umarım sen de artık
sözlerini tutarsın? Ben senin için
elimden geleni yaptım.” dedi
donuk bir sesle. Onu sevebilme
düşüncesi içini ürpertmişti.
“Evet, doğru. Yeniden teşekkür
ederim. Annem de sana
bayıldı. Gözlerini senden
alamıyor...”
“Doğruyu söylemek gerekirse...
ailen çok tatlı!” diye itiraf
etti kız. “Sen kime çekmişsin?”
Adam tatlı, küçük bir kahkaha attı.
Biraz yana kayıp kıza
yaklaştı ve kolunu omzuna attı.
Sıcak bir tavırla kendisine çekti.
Karanlıkta bile gri gözleri
parlıyordu. Onun ısısı ile içi ısınan
Vildan bu yakınlığa ses çıkarmadı.
Başını geriye atmış, gülen
yüzüne bakıyordu. “Beni tanısan...
belki de hoşlanırsın?” diye
mırıldandı adam. “Ama başından
beri bana tavırlısın!”
“Sen de iyi bir izlenim
bırakmamak için elinden geleni
yaptın!”
“Artık senden daha fazla uzak
kalmak istemiyordum.”
Vildan nefesini tuttu. Onun
kendisini bu sefer öpeceğinden
emindi. Mis gibi erkeksi kokusu
burnundan içeriye yayıldı.
Farkında olmadan acımasızca
“Artık amacına eriştin, değil mi?”
diye sordu. “Bana sonunda sahip
oldun! Yakında evleneceğiz ve
tamamen sana ait olacağım...” Sesi
ister istemez biraz kızgındı.
Turgut’un gözlerindeki ışık biraz
azaldı. “Evet...” diye
mırıldandı. “... sonunda sana sahip
oldum!” Gözleri dudaklarında,
siyah gözlerinde, çıkık elmacık
kemiklerinde gezindi. “Bir de
benden böyle nefret
etmeseydin...?”
“Sen yaptın...” Ondan nefret etmek
o kadar zordu ki...
İçindeki duygunun nefret olup
olmadığını artık bilmiyordu. Ama
bunu ona söyleyecek de değildi.
“Evet...” Dudaklarını yavaşça kızın
dudaklarına dokundurdu.
Masum küçük bir öpücüktü. Vildan
cevap vermedi. İçindeki
sızlamayı duymazdan geldi.
Adamın dudakları geri çekildikten
sonra, bu sefer daha arzulu bir
şekilde yeniden

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>