ona
güveniyorum. Ameliyatı atlatabilir.
Felç bile olsa umurumda
değil... Ona bakarım! Onsuz
yıllarımın geçmesini istemiyorum.
Ona hâlâ ihtiyacım var...”
Vildan kadının elini tuttu. Bu kadını
sevmişti. Sevgiyle elini
sıktı. “Ona hepimizin ihtiyacı var...
Eğer Turgut gibi inatçıysa...
ameliyattan sağ çıkacaktır... Buna
eminim. Böylece düğünümüzde
ayakta ve yanımızda olabilir...”
“Olur değil mi?”
“Eminim...” diye tekrarladı.
“Yalnız... bu bebek meselesini...
fazla kişi bilmezse... sevinirim.
Zaten utanıyorum! Olur mu?
Lütfen!”
“Üzülme sen... Utanmana da gerek
yok... İkinizin birbirinizi
cinsel olarak beğenmeniz de
önemli! Artık kimse ilk tecrübesi
için
evlenmeyi beklemiyor!” Bir an
kızın siyah gözlerine baktı. Sonra
çekinikçe sözlerini düzeltmeye
çalıştı. “Affedersin... İlk veya
değil... Seni sıkmak istemiyorum...
Bizi ilgilendirmez tabii..”
Vildan utanarak başını eğdi.
“Üzülmeyin... Rahatsız
olmadım... Ama merak ediyorsanız
eğer... Turgut ilkti! Başka
kimseyle birlikte olmadım...”
Kadın onun koluna girerek oturma
odasına yönlendirdi.
“Dediğim gibi... Bizi ilgilendirmez..
. Hayat sizin... Oğlum seni her
şeyinle kabul ettikten sonra
başımızın tacısın. Üstelik de böyle
güzel ve tatlıyken...”
Kahvaltıda sadece Aydan vardı.
Küçük Nilay okuluna
gitmişti. Aydan’ın eşi Salih de bir
toplantı için erken çıkmıştı. Üç
kadın kahvaltılarını yaparken,
Makbule Hanım kızlara açıklama
yaptı.
“Ataman’ı aradım. Metin’in
ameliyatı kabul ettiğini
söyledim. İnanamadı... Senin onu
ikna ettiğini söylediğimde çok
şaşırdı. Şimdi doktoru arıyordur
her halde... Hadi hayırlısı...
İnşallah Allah yüzümüze bakar da,
Metin yine sağ salim aramıza
katılır...”
Aydan da gülen gözlerle Vildan’ı
süzüyordu. Uzanıp genç
kızın elini tuttu sevgiyle.
“Hayatımıza bir renk getirdin!”
dedi.
“Ataman gerçekten çok şanslı...
İnşallah ömür boyu böyle mutlu
olursunuz!” Vildan cevap yerine
utanarak gözlerini kaçırınca, elini
geri çekti. “Bugün ne

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 >>