yaptım. Elimde
değildi. Bundan böyle...”
Nefesini saldı. Kararlı gözleri kızın
şaşırmış yüzündeydi. “...artık
istemediğin bir şey
yapmayacağım!”
Vildan’ın kalbi sıkıştı. Onun
dediklerini algılamakta
zorlanıyordu. Gözlerini kırpıştırdı.
Sonunda onu yenmiş miydi?
Sonunda pes etmişti adam...
Demek artık kendisini öpmeye
yeltenmeyecekti? Demek artık
zorbaca davranmayacaktı? Şu ciddi
suratına bakılırsa da kesin
kararlıydı.
“Demek... yapmayacaksın...?” dedi
şaşkınca.
“Evet! Artık rahat olabilirsin...”
Vildan birden sinirlendi. Niye
sinirlendiğini bilmiyordu.
Oyuncağı alınmış bir çocuk gibi
hissediyordu kendisini... Gözleri
parladı öfkeyle... “Ben rahatım
zaten... Sen şimdi bu kararı aldın
diye aramızdaki her şey güllük
gülistanlık mı olacak sanıyorsun?
Her şeyi unutup rahat rahat
uyuyacak mıyım sanıyorsun?
Aramızda
olanlar olmamış gibi mi
davranacağım?”
“Elbette hayır! Olanları olmamış
gibi yapamam... Ama
bundan sonra rahat etmeni
sağlayabilirim. Belki zamanla dost...
olabiliriz? Belki nefretinin
hafiflemesi mümkün olur. Babamın
ameliyatı olumlu veya olumsuz
olsun, sen bize ve ona harika bir
şans verdin... Babamı hiç bu kadar
azimli görmemiştim... Bahçede
torunuyla top oynayacağından falan
bahsediyor... Ameliyattan
dimdik çıkacağına inanıyor. Buna
ben de inanıyorum. Annem iki
yıldır olmadığı kadar mutlu...
Kardeşim de seni çok seviyor...”
Gözleri üzgünce kısıldı. Başını eğdi.
Siyah saçları yine alnına
döküldü. “...Ve ben... bencilce
sadece kendi istediğim şeyleri sana
yaptırmaya çalıştım. Kendimi nasıl
affettireceğimi bilmiyorum.
Ama en azından seni artık rahat
bırakacağım... Bir daha sana
yakınlaşmayacağım..!”
Vildan gözlerini kırpmadan adama
bakıyordu. Dişlerini
sıkmıştı. Duydukları hoşuna
gitmemişti. Hem de hiç! Bunu
istiyor
muydu ki? Duygularını
anlayamıyordu. Sonra
dayanamayarak
sordu. “Evlenmeyecek miyiz?”
dedi neredeyse fısıltıyla.
Fark etti ki, onun ‘Hayır’
demesinden korkuyordu. Ya

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>