televizyonda,
haberleri
seyrediyordu.
Vildan’ın görünce gülümseyip
koltukta yana kaydı. Onun
yanına oturan Vildan, gözü
Turgut’ta, onun dediklerini
dinliyordu.
Genç adam Vildan’ın odaya
geldiğini fark etmemişti. Dalgın
dalgın
camdan dışarıya bakıyordu.
“Salih sonunda anlaşmayı
sağlamış...” dedi Aydan.
“Ne anlaşması?” Gözünü, camın
kıyısında heybetle dikilen
nişanlısından ayırdı.
“Sana söylemeye fırsatım olmadı.
Salih Antalya’daki otel
satıyor...”
“Öyle mi? Neden?”
Aydan mutlulukla gülümsedi.
Gözleri parlıyordu. “Bizimle
birlikte olmak için tabii!”
Vildan da içtenlikle gülümsedi. “Bu
harika bir haber...
Yoksa...?”
“Evet... Aramızdaki sorunların bir
kısmını hallettik sayılır.
Oteli satacak ve artık buraya
yerleşeceğiz. O başka evde
oturmak
istiyor. Sanırım kendimize yeni bir
ev bakacağız. Otelden
kazanacağı para ile ömür boyu
çalışmasına bile gerek yok ama o
boş duramaz. Parayla şirketten
hisse alacak. Benim de hissem
var...
Abim de ona şirkette görev
verecek. Ataman’ın yükünü de
biraz
hafifletir. Salih çok zekidir. Zavallı
Ataman yıllardır tüm yükü
sırtlamıştı.”
Vildan yeniden nişanlısına baktı.
Genç adam hâlâ geldiğini
fark etmemişti. Eli cebinde öylece
duruyordu.
Onun baktığını gören Aydan
“Ataman’ın canı sıkkın her
halde!” dedi yavaşça. “Onu epeydir
böyle görmemiştim. Sanırım
babamın ameliyatı yüzünden...
Kabul ettiği için ne kadar da
sevinse, endişeleniyor sanırım.”
Onun canının neden sıkkın
olduğunu bilen Vildan sesini
çıkarmadı. Bakışlarını o üzgün
yüzden alamıyordu.
Turgut o sıra başını çevirdi ve
onun geldiğini fark edince
döndü. Birden ruh halini değiştirdi.
Yavaşça oturdukları yere geldi.
Yüzünde yine bir gülümseme
vardı. Eski Turgut gibi olmuştu.
Gülen yüzünde her şey aynıydı.
Hemen hemen eski bencil, kibirli,
kendini beğenmiş adamdı. Hayatla
dalga geçen, alacağını almakta
çekinmeyen, alaycı zorbaydı. Bir
şey hariç..! Gözleri... Gözleri asla
aynı değildi. Gülümsüyordu ama o
güzel

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>