İkisi
arasında nasıl bir şey olacaktı?
İlişkileri iyice çıkmaza girmişti. İşin
doğrusu, artık kendisi de ne
istediğini bilmiyordu.
Turgut da gözlerini bir an için
yoldan ayırdı. Hafif
gülümseyen bir edayla sordu. “Ne
olmuş bize?”
Vildan dişlerini sıktı. Onun bu hali
hoşuna gitmiyordu.
“Evliliği diyorum... Ne zaman
evleneceğiz?”
Adam omuz silkti. “Bilmiyorum...
Sen söyleyeceksin! İki ay?
Üç ay? Sen ne zaman dersen...?”
Gülümseyerek gözünün ucundan
Vildan’a baktı. “Artık seni zorlamak
yok... Söz verdim! İstersen
seneye okul bitince bile olur.
Kimsenin itiraz edeceğini sanmam.
Seni çok sevdiler! Tahminimden
fazla! Bir şekilde seneye kadar
bekleyebilirler... Hatta..!”
O susunca Vildan huzursuzca
dudaklarını ısırdı... Aslında ne
diyeceğini tahmin edebiliyordu.
Kucağındaki ellerini sıktı. Bu lanet
herif artık fazla ileriye gidiyordu...
“Hatta...?” diye zorlukla tekrarladı.
“Doktorlar babama fazla ömür
vermiyorlar. Bu ameliyatın
sonucu da iyi olmayabilir. Yarı
yarıya kurtulma şansı var. Eğer
kurtulamazsa... zaten evlenmemizi
gerektirecek bir şey
olmayacak...” Sakin sesi bu
ihtimalleri daha evvel de
düşündüğünü
gösteriyordu. “Kurtulursa da...”
Yeniden omuz silkti. Gülümseyen
gözleri genç kızın yüzüne döndü.
Vildan kocaman açılmış gözlerle
kendisini dinliyordu. “Uzun süre
evlenmemi beklediler... İyileşince
biraz daha bekleyebilirler. Biz de
bir süre sonra... nişanı
bozduğumuzu söyleyebiliriz.”
Vildan dişlerini öyle bir sıkmıştı ki
çenesi acıdı. Adamın
dediklerine inanamıyordu. Ondan
kurtulabilirdi... Sonunda bu
adamdan ayrılabilirdi!
“Tabii seninle yaptığımız
anlaşmalar yine geçerli olur!” dedi
Turgut. “Babana ortak olurum ve
borcunu silerim. Ama ortak
olursak... arada bir beni görme
fikrine alışman lazım...”
Genç kız kalbindeki sızının geçmesi
için bir süre bekledi. Bu
lanet sızı da yeni çıkmıştı.
“Ben bunu... yapamam!” dedi
kızgın bir sesle.
“Efendim?”
Vildan gözlerini dışarıdaki trafiğe
çevirdi. Hemen

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>