bahçeye çıktı. Aydan ile
Salih bahçede, babalarının yanında
oturuyorlardı. Yemeğin hazır
olmasını bekledikleri belliydi.
Metin Bey ise tekerlekli
sandalyede,
kendisine bir şey anlatan kızını
dinliyordu. Karısının geldiğini
görünce başını çevirip ona baktı.
Makbule Hanım’ın heyecanı
dikkatini çekmişti. Kadıncağız bir
çırpıda olanları anlatıverdi.
Vildan gibi biraz eğlenerek değil,
doğrudan söylemişti.
Arkalarından gelen Vildan ve
Turgut, sözünü kesmeden
kadının durumu anlatmasını
izlediler. Metin Bey keskin
bakışlarını
oğluyla müstakbel gelinine çevirdi.
Kalın kaşları hayretle havaya
kalkmıştı.
“Bu doğru mu?” diye zorlukla
sordu.
“Evet, baba!” dedi Turgut
gülümseyerek. Vildan da
gülümsüyordu. Farkında olmadan
yanında duran iri bedene sarıldı.
Elini adamın beline dolayınca,
Turgut da mecburen kolunu
yumuşakça kızın omzuna atmıştı.
“Senin ameliyatından önce
evlenmek Vildan’ın fikriydi. O
senin için elinden geleni yapıyor.
Sıra sende... Ameliyatta bütün
direncini gösterip bizi sevindirmeni
bekliyoruz...”
Adam yavaşça başını salladı.
“Düğününüzde ayakta
olacağım... Söz...!” dedi adam
onlara. “Ama...” İki elini uzatıp
hem
gülümseyen Aydan’ın hem de
güzel gelininin ellerini tuttu. “...
ama
eğer başaramazsam da... şunu
bilmenizi istiyorum...” Derin bir
nefes aldı. “Kızım bana damat
değil... bir erkek evlat kazandırdı.
Salih’i Ataman’dan hiç ayırmam...
Ölmeden önce tek dileğim...
oğlumun da evlenmesiydi. Ne
mutlu ki bana... harika bir kız
getirdi.” Zayıf elleri hafifçe kızların
ellerini sıktı. “İkinize de
teşekkür ederim... Dördünüze de
teşekkür ederim... Emin olun...
başaracağım...”
Vildan’ın gözleri sulanmıştı.
Dudaklarını ısırarak başını eğdi.
Gür saçları yüzünü biraz gizlediği
için mutluydu. Adamın bedenine
biraz daha sarıldı. Sonra ayağa
kalkıp tebrik için kendisine sarılan
Aydan’a cevap vermek için onu
bıraktı. Turgut da Salih ile el
sıkışıyordu. Gözlerinde mutlu bir
ifade vardı. Vildan adamın

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>