beni sürekli yeniyor. Sen hiç
değilse dişime göresin...”
Vildan güldü. “Zaten kendimi ona
rakip bile görmüyorum.
Hangi konuda rakip olduysam beni
kolayca alaşağı etti. Onunla
mücadele etmekten vazgeçtim
artık!” Adama bakan gözlerinde
hafif bir kinaye vardı. Yüzünde
hafif bir tebessümle oturan Turgut
huzursuzca kıpırdandı. Kızın
iğnelemesi yerini bulmuş
olmalıydı.
“Evet... bilirim! Çok ikna edicidir!”
diye şikâyet etti Salih
gülümseyerek. Gülümseyince ciddi
yüzü daha yakışıklı oluyordu.
Aydan’ın ona aşık olmasına
şaşmamak lazımdı. “Beni bile
burada
kalmaya ikna ettiğine göre...” dedi
kayınbiraderine doğru...
“Ben sana sadece iyi bir teklif
yaptım!” diye kendisini
savundu Turgut. “İyi bir iş
teklifiydi. Her iki taraf için de iyi
oldu.”
“Boş versene sen? Sizin şirketin
benim parama ihtiyacı yok.”
“Ama sana var...” Genç adamın
gülümsemesi bu sefer
gözlerine kadar yayılmıştı.
“Böylece ben de artık aileme daha
fazla
vakit ayırabileceğim. Vildan onlarla
ilgilenmeyeceğim diye
söylenip duruyor. Evlenince
sorumluluklarım artacak.”
Bir kenarda tekerlekli sandalyede
oturan Metin Bey halsizce
araya girdi. “Beni de unutma...
İyileşince eskisi gibi yine yarış
yaparız değil mi?”
Herkes güldü. “Elbette baba...”
dedi Turgut babasının elini
sevgiyle tutarken. “Ama ilk
yapacağınız iş annemle uzun bir
tatil
olacak. Seni daha hızlı iyileşmen
için uzun bir yolculuğa
yollayacağım. Vildan’ın babasının
yaptığı yat ile dünyayı
gezebilirsin...”
“Olabilir...” dedi adam. “Anlaştık!”
Çayları içerken hava biraz
serinledi. İki kişilik bambu
koltukta oturan Vildan, ürperince
kollarını kavuşturdu. Gözleri
Turgut’a kaydı. O da salıncakta
yeğenini sallamıştı. Kızı kendi
başına sallanmaya bırakıp çayını
almak için masaya yaklaştı.
Çayını alınca gözleri oturacak yer
aradı. Vildan’a bakışları
takılınca, kararsızca durakladı.
Üşümüş gibi gözüken kızı bir an
süzdükten sonra yanına yanaştı.
“Üşüdün mü?” diye sordu.
“Biraz...”
“İstersen

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>