akşam
yatman gerekiyor. Nikâhtan sonra
seni götüreceğim.”
“Peki... olur!” diye onayladı yaşlı
adam. Herkese
gülümseyerek iyi geceler diledi.
Gülümsediği zaman aynı oğlu gibi
sevimli oluyordu.
Turgut babasının sandalyesini
iterek, odasına kadar götürdü.
Annesi de arkasından gelmişti.
Bahçede yalnız kalan Vildan ve
ailesi, son çaylarını yudumlarken,
havanın güzelliğini içlerine
çekiyorlardı.
“Eviniz çok güzelmiş...” dedi
annesi Aydan’a...
“Evet...” dedi Aydan. “Burada
doğmadım ama çocukluğum
burada geçti. Ben de severim.
Gerçekten güzeldir. Ama sizin
eviniz
de çok güzel!”
“Sizinki kadar büyük değil. Plajımız
da yok. Ama yine de
ben de evimizi seviyorum. O eve
gelin geldiğimde, Yusuf işini yeni
kuruyordu. Evleniyoruz diye
almıştı. Bahçesinde yabani otlar
vardı.
Ama benim için hep şahane bir
yuva oldu. Kocam sayesinde
tabii...” Eliyle kocasının elini
tutmuştu.
Bir süre sonra Turgut ve Makbule
Hanım geri geldi. Ama
birlikte fazla oturmadılar. Anne ile
babasının yorgun olabileceğini
düşünen Vildan onlara yatmalarını
teklif etti. Kendisi de yatacaktı.
Yarına dinlenmiş ve güzel olarak
girmek istiyordu. Zaten önceki
gece doğru düzgün uyuyamamıştı.
Bunun üzerine herkes yerinden
kalktı. Odasına çıkmadan önce,
Turgut’a baktı.
“İyi geceler!” dedi çocuksu bir
sesle. Başkalarına göre
birbirine âşık bir çifttiler. Âşık
çiftler nasıl birbirine iyi geceler
dilerdi ki? Nasıl vedalaşırlardı?
Turgut gülümseyerek başını eğdi.
“Sana da iyi geceler...”
diye cevap verirken, usulca kızın
yanağını öptü. Bu diğerleri için
yeterli bir vedalaşma şekli
olmalıydı ki hiç garipsemeden,
gülümseyerek uzaklaştılar. Onlar
eve doğru çoktan yürümeye
başlamışlardı. Turgut dudaklarını
geri çekerken, diğerlerinin
duymayacağı bir şekilde fısıldadı.
“Odana gelebilir miyim?”
Vildan’ın kalbi deli gibi çarpmaya
başlarken, gözleri irileşti.
Heyecandan yüzü değişti. Yoksa...
yatağına girmek için... izin mi
istiyordu?
“Ama..?” dedi fısıltıyla...

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>