zorluk
çıkarıyorsun?”
“Yanlış duyduğumu sandım.
Benimle oyun oynamıyorsun,
değil mi?”
“Hayır... Sevinebilirsin..! Senden
nefret etmiyorum... Sana
kızgınım ama... Olmuyor işte...
Senden nefret edemiyorum...”
Adam bir süre sustu. Gözlerini bir
an bile kızın gözlerinden
ayırmamıştı. Vildan utançla
bakışlarını kaçırdı. Başını eğip
alnını
adamın göğsüne yasladı.
“Neden?” diye sordu Turgut
merakla. Sorunun cevabı çok
önemliymiş gibi bakıyordu. Vildan
yeniden başını kaldırdı.
“Bilmiyorum... Belki de ailen
yüzünden...? Belki de
yaptıklarının bir mazereti olduğu
için...? Bilmiyorum işte! O kadar
önemli mi?”
Adam derin bir nefes aldı.
“Değil sanırım... Ama dün gece
benden nefret ediyordun...?”
“Dün gece beni kızdırdın... Tam
her şeye alışırken...
ayrılabileceğimizi söylüyorsun!
Nasıl kızmam? Beni elde etmek
için hayatımı mahvettin!
Vücudumu bile isteğim dışında
sana
teslim ettim. Ama artık çok geç
olduğunu ikimiz de biliyoruz!”
“Ben sadece senin iyiliğin için...”
Vildan hafif bir sinirle onun sözünü
kesti. “Lütfen benim
iyiliğimi düşünme artık! Ben çocuk
değilim. Yaptıklarımın
sonuçlarına da katlanabilirim.
Başından beri beni sen zorladın...
Ama... evlilik yine de benim
kararımdı...! İkimizin de çıkarına
olan
bir anlaşma yaptık. Bu kadar kişi
bizim için mutlu oldu. Onları
üzmek istemiyorum. Planlarımıza
aynen devam edeceğiz.
Evlenince ayda bir görüşürüz
demiştin. Bu yüzden evlilik bana
ağır
gelmeyecek. Bir gece sana
dayanabilirim. Bence bir sorun yok.
Sence var mı?”
Adam onun meydan okuyan tavrı
karşısında durakladı. Sonra
üzgünce başını salladı.
“Peki... Nasıl istersen... O halde...
yarın görüşürüz!”
O gittikten sonra Vildan zorlukla
uyudu. Aklı hâlâ karışıktı.
Turgut’a karşı duygularının
değişmeye başladığının farkındaydı.
Adamın varlığı artık onun için bir
alışkanlık olmuştu. Bunu
kendisinden gizleyemiyordu. Gözü
sürekli onu arıyordu.
Huzursuzca uyudu ama karışık
rüyalar gördü.
9.BÖLÜMÜN SONU
10.

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>