onrakı
Fatih Murat Arsal Fan
Gece on bir gibi Turgut ve Salih
geri geldiler. Genç adam
sadece annesini yanına alarak geri
döndü. Gece boyunca, sabaha
kadar annesi Metin Bey’in yanında
kalacaktı. Sabah erkenden
herkes ameliyat olunacak
hastaneye gideceklerdi.
“Tahliller iyi...” diye keyifle
gülümsedi Salih. Onun da
endişeli olduğu ve kayınpederini
çok sevdiği belliydi. “Hiçbir eksik
yok. Sinan, yani ameliyatı yapacak
olan doktor durumdan çok
umutlu. Gencecik ama bilgili...
belli! Sorun çıkmayacağını umuyor.
Yine de risk var diyor tabii.”
Gece yarısını geçmişti ki Turgut
geri geldi. O kadar
koşturmaya rağmen dinç
gözüküyordu. Düzgün taranmış
saçları
biçimini kaybetmişti. Her zamanki
gibi asice alnına dökülmüştü.
Onu ayakta karşılayan Vildan ilk
kez elini uzattı ve ... bu güzel
siyah saçları yavaşça düzeltti. Karşı
karşıya durmuşlardı. Bakışları
karşılaştı. Elini saçlardan geri çekti
genç kız. Şimdi bu koca adam...
Bu yakışıklı zorba... Bu gülen gözlü
tehlikeli aşık... kendi kocası mı
olmuştu? Artık evli bir kadın
mıydı? Bu adama sahip miydi?
Kendisi de her şeyiyle ona ait
miydi? Bu güzel saçlara özgürce
dokunmaya, onları okşamaya hakkı
mı vardı? Bu güzel bir
duyguydu. Bundan hoşlanmıştı.
Birisine ait olmak ve birisinin de
kendisine ait olduğunu bilmek...
Karısının soran gözlerine bakan
Turgut başını salladı. “Her
şey yolunda... Annem de yanında...
Ameliyat sabah dokuzda
olacakmış.”
“İyi...” Turgut etrafına bakınınca da
ona açıkladı. “Salih ile
babam biraz yürüyüşe çıktılar.
Stresten sanırım. Aydan da onlarla
gitti. Biz de annemle oturmuştuk.
Bir şey alır mısın? Çay veya..?”
“Yok, almayayım..” dedi adam.
“Hastanede çok içtim.” Kızın
yanından geçip Vildan’ın annesinin
yanına gitti. “Sıkılmadınız ya
Nesrin Hanım...? Sizin böyle bir
gününüzde bizim dertlerimizle
uğraşmanız çok üzücü?”
“Hiç de değil... Rahat ol oğlum!
Bizim de ömür boyu
hatırlayacağımız bir anı olacak
sadece... İnşallah sonu iyi

[1] 2 3 ... 8 >>