sinirli ve sabırsız çıktı.
“Ne istiyorsun? Yalvarayım mı?
İstemiyorsan eğer... giderim! Ben
de zaten sana çok bayılmıyorum!”
Dudaklarını sıktı. Neden şimdi
böyle demişti ki? Bu laf onun bir
adım daha geri gitmesine sebep
olacaktı. Gözlerini huzursuzca
kırpıştırdı. Derin bir nefes alıp
sinirini yok etmeye çalıştı.
Sinirliydi işte! Kendisini artık
istemeyen
bir adama kendiliğinden bedenini
sunmak onu sinirlendiriyordu.
“Rahat ol!” dedi genç adam. Sesi
sakindi. Karısına güven
verircesine anlayışlıydı. “Evet...
bugün evlendik fakat... senden bir
şey beklemiyorum. Hiçbir şey
yapmaya zorunlu değilsin... Sanırım
bu aklı da sana annen verdi? O çok
tatlı bir kadın ama... her halde
gerçekleri tam bilmiyor!?”
“Hangi gerçekleri?”
“Ona benden hoşlanmadığını
söylemedin mi?” Alaycı
bakışları Vildan’ın yüzünde gezindi.
“Bana bayılmadığını ona da
söylemelisin...”
“Her şeyi söylemek zorunda
değilim... Ama çok merak
ediyorsan... senden hoşlanmadığımı
biliyor. Bunu bir tek sana
anlatamamıştım... Ama işte...
sonunda evlendik! Hem de o kadar
direnmeme rağmen! Artık senin
karınım. Ve o... bu gece... ilgiyi
hak ettiğini düşünüyor!”
“Annen istedi diye... benimle
olacaksın yani?” Gülümsemesi
yayılmıştı. Alayca bakışları karısının
güzel yüzündeydi. “Yoksa
artık bana acımaya mı başladın?”
“Sana asla acımam...” Bazen dilini
tutamaması ne kötüydü.
Ama adamın gülümsemesi sinirini
bozmuştu. “Ama düşününce...
sen erkeksin ve... belki...” Omuz
silkti. “Aklından geçmiş olabilir!
Karın oldum ya..! Senetleri de
verdin!”
“Odana dön Vildan ...” diye
mırıldandı adam. “Güzelce uyu!
Yarın ameliyata geleceksen, erken
kalkman gerekecek.”
“İstemiyorsun yani?” Yaşadığı
hayal kırıklığını gizlemeye
çalıştı. Yine ağlamak istiyordu.
Dudağını içeriden ısırıp kendisine
engel oldu.
“Hayır!” dedi adam durgun bir
sesle. “İstemiyorum... Daha
fazla konuşup beni üzme. Benim
için şimdilik fedakârlık yapmanı
da istemiyorum. Bu gece zaten zor
bir geceydi. Bir

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>