hiç
birisinden bahsetmezdi. Çok
ketumdur. Bahsettiği tek kadın
sensin... Sen hem onun hem de
bizim hayatımızı değiştirdin.
Turgut da artık işlerini
hafifletmekten
ve sana zaman ayırmaktan
bahsediyordu...”
“Bunu... ne zaman söyledi?”
“Buraya ilk geldiğiniz gece...”
Tabii artık çok geçti. Onu bilerek
ve isteyerek üzmüştü.
Kendisi de üzülmüştü ama şimdi
şartlar değişmişti. Ona o kadar
sert davranmamış olmayı çok
isterdi.
Bir süre sonra iki hemşire gelip
Metin Bey’i hazırlamaları
gerektiğini söylediler. Adamı bir
tekerlekli sandalyeye
oturtacaklardı. O hiç kimseyle
vedalaşmadı. Sadece karısını
hasretle öptü. Makbule Hanım’ın
gözleri sulanmıştı. Diğerlerine de
hafifçe gülümsemekle yetindi.
“Meraklanmayın... Yine
görüşeceğiz” dedi keyifle.
Turgut ve müdür önden
gitmişlerdi. Vildan onu yarım saat
kadar sonra ameliyathanenin
bekleme salonuna girdiğinde
gördü.
Yüzü sakindi ama gergin olduğu
yürüyüşünden belliydi.
“Şimdi ameliyata aldılar...” diye
mırıldandı. Gözleri
annesindeydi. “Seni çok sevdiğini
söylememi istedi...”
Makbule Hanım’ın gözleri yeniden
sulanmıştı. Onun yanında
oturan Aydan’ın da ağlamamak için
kendisini zorladığı belliydi.
Turgut yavaşça Vildan’ın yanına
oturdu. Genç kız onun
huzursuzluğunu hissetti. Elini uzatıp
o iri eli tutmak istedi. Bir an
kararsız kaldı. Sonra omuz silkti.
Kocasıydı, tabii ki bu zor günde
ona destek olacaktı. Minik avucuyla
onunkini kavrarken gözlerinin
içine baktı. Gri gözler gerçekten
de endişeliydi.
“İyi olacak...” diye fısıldadı.
“Çocuğumuzu görecek...”
Turgut ona gülümsedi. Bu sözün
onu rahatlattığı belliydi. Bir
şey demedi. Elinin karısının elinde
kalmasına izin verdi. Geriye
yaslanıp ilerideki bir noktaya dikti
gözlerini.
“Ne yapacaklar şimdi?” diye yine
fısıltıyla sordu.
“Saçlarını kesecekler. Kanını
inceltmek için ilaç verdiler.
Kafatasından girip tıkanık damarları
açmaya çalışacaklar.
Damarların tıkandığı pozisyon çok
tehlikeli... Bir aksilik çıkmazsa
iki

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>