üç saat sonra ameliyattan
çıkacak.”
“Bir aksilik çıkmayacak... Nereden
biliyorsun dersen..?
Bilmiyorum ama... bir aksilik
çıkmayacağından eminim.”
Turgut gülümseyerek başını salladı.
Bir şey demedi ama
karısının elini hafifçe sıkmıştı. Bir
saate yakın el ele oturdular.
Diğerleri de sessizce bekliyordu.
Fazla konuşmuyorlardı. Arada
birileri çay getirdi. Turgut çayını
aldıktan sonra ayağa kalkmıştı.
Bekleme salonundan çıkıp bir süre
gözden kayboldu. Geri
geldiğinde ameliyatın şimdilik iyi
gittiğini öğrendiğini söyledi.
Sözleri herkesi rahatlattı. Yüzlerde
rahatlamanın verdiği bir ışık
gözüktü.
Sonunda ameliyatın bittiğini
öğrendiler. Sıkıntılı bekleyişin
bittiğini, içeriye genç bir doktorun
girişi müjdeledi. Orta boylu ve
saçları dökük bir doktordu.
Gözlüklerinin ardından bakarken,
Turgut’a doğru keyifle
gülümsemişti.
“Her şey mükemmeldi...” dedi.
“Bir sorunla karşılaşmadık.
Zordu ama beklediğimiz gibiydi.
Sanırım başarılı bir ameliyat
yaptık. Az sonra yoğun bakıma
çıkarılacak. Orada camın
arkasından görebilirsiniz. Ayılması
biraz sürer. Yarın da yoğun
bakımda kalacak. Öbür gün normal
odaya çıkar... Bir süre sonra da
taburcu olur. Bundan sonrası
kendisine bağlı...”
“Sağ ol Cemil... O kendisini
toparlar!” dedi Turgut.
Doktor herkesin tebriklerini kabul
ederken gözü Vildan’a
takılmıştı.
“Sizi de tebrik ederim ayrıca..!”
dedi genç doktor. “Allah
mesut etsin. Nikâhınıza
gelemedim. Bir ameliyatım daha
vardı.
Yetişmem mümkün olmadı. Güzel
olduğunuzu biliyordum ama bu
kadarını beklemiyordum. Turgut
çok iyi bir seçim yapmış.
Birbirinize çok yakışıyorsunuz.”
“Teşekkürler!” dedi Vildan nazikçe
gülümseyerek. Ona
kendisinden başka birinin daha
Turgut diye hitap ettiğini duymak
hoşuna gitmişti. “Öbür ay da
düğünümüz var. Ona gelirsiniz
belki?”
“Evet... Kesinlikle gelmek isterim.
Eşimi de sizinle
tanıştırırım. O da İzmir’li... Burada
biraz yalnızlık çekiyor.”
“Memnun olurum.”
Bir süre sonra hep birlikte

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>