duymuyorsun?
Hayırdır?”
“Yok bir şey... Dalmışım öyle. Ne
demiştin?”
“Bahçeye öğle yemeği
hazırlayacaklarmış... Gerçi biraz
geç
oldu öğle yemeği için ama! Sen ne
düşünüyordun? Kocan gitti diye
mi sıkılıyorsun?”
“Yok canım, niye sıkılayım?
Gidecek tabii. Nasılsa akşam
gelecek. Ben şimdi yemek
yemeyeceğim. Odama gidip elimi
yüzümü yıkamak istiyorum. Siz
yiyin! Ben bir saate kadar yanınıza
gelirim.”
Odasına gidip gerçekten de elini
yüzünü yıkadı. Sonra gidip
kendisini yatağına attı. Ellerini
başının altında kavuşturup sarışın
kadını düşündü. Çok güzeldi.
Turgut neden bu kadar güzel bir
kadın varken kendi peşinden
koşmuştu ki? Belki de kadın çocuk
istemiyordu. Zengin
görünümlüydü. Belki de kariyer
yapmak
istediği için evlenmeyi ve çocuk
sahibi olmayı uygun bulmuyordu.
Bunu hiçbir zaman
öğrenemeyecekti.
Bir süre sonra aşağıya indi. Kafasını
biraz toparlamıştı.
Akşama kadar hep beraber
bahçede oturup biraz da heyecanla
iyi
haber beklediler. Çay içerek tatlı
bir ortamda sohbet ettiler. Hava
kararıncaya kadar bir haber yoktu.
Turgut önce kendisini aradı.
Telefonu çaldığında heyecanla
baktı. Kocası arıyordu. Gözleri
parladı. Adam verdiği sözü
tutuyordu.
“Efendim?” dedi yavaşça.
“Vildan... Babam az önce benimle
bir iki kelime konuştu.
Görünüşü iyi. Anneme söyle, her
şey yolunda... Bir aksilik
çıkmazsa da böyle gider artık.
Ameliyat şimdilik umduğumuzdan
iyi görünüyor. Ben iki saate kadar
gelirim. Tamam mı?”
“Evet... Anladım. Görüşürüz!”
Telefonu kapatınca, aynen
Turgut’un dediklerini aktardı.
Mutluydu. Mutluydu çünkü
ameliyat kötü gitmemişti. Eğer
adama
bir şey olsaydı kendisini sorumlu
hissedecekti. Onun da gözleri
aynı Makbule Hanım gibi
sulanmıştı.
“Çok şükür başına kötü bir şey
gelmedi. Bakalım eskisi gibi
yürüyüp hayatını kendisi kontrol
edebilecek mi? Bunu çok
arzuluyordu. Ayağa kalkacağından
ve düğünde dimdik
duracağından söz edip duruyordu.”
Makbule Hanım kocasına olan
sevgisiyle konuşmuştu.

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>