Vildan
kıpırdanıp döndü. Artık ağladığını
anlayamazdı. Hâlâ kollarında
durduğu adamın gözlerinin içine
baktı. O güzel gri gözlerin eskisi
gibi bakmasını arzuluyordu.
“Artık dönelim mi? Geç oldu.
Annemle babam
meraklanmıştır...” diye mırıldandı.
“Soruma cevap vermedin ama?
Benden ne istediğini
söylemedin?”
“Lütfen... Senden hiçbir şey
istemiyorum. Bu konuyu
kapatalım artık. Fakat ben diğer
hafta sonu yine gelip babanı
göreceğim. Gelip görmek
istiyorum. İster izin ver, ister izin
verme!”
“Bu izin meselesi çok saçma... Sana
baskı mı yapıyorum?”
“Elbette yapıyorsun. Farkında
değilsin. Ben babanı ve anneni
çok seviyorum. Benim babam
hastalansaydı, sen onu görmek için
bana rağmen gelmez miydin? Onu
görmek istemez miydin?”
“Benim durumum farklı... Benim
bu hikâyede kötü adam
olduğumu unutuyorsun!”
“Ama onlar için öyle değilsin!
Onların gözünde harika bir
insansın. Babamın seni ne kadar
sevdiğini görmüyorum mu
sanıyorsun? Annem seninle
yattığımızı anladığı halde, sana
kızmadı. Beni yine de senin yanına
gönderdi. Onlar seni bu kadar
severken ben... senden... nasıl
nefret edebilirim? Sen artık
kocamken... seni nasıl kötü biri
gibi onlara anlatabilirim? Herkes
seni sevdiğimi sanırken...
sevmiyormuş gibi nasıl
yapabilirim?”
Turgut sıkılı dişlerinin arasından
mırıldandı. “Ben de işte bu
yüzden gelme diyorum. Beni
seviyormuş gibi yapmanı
istemiyorum. Eminim bu senin için
çok zordur? Başkalarının
yanında bana gülümsediğinde...
elimi seviyormuş tuttuğunda...
içinden yaralanıyorsundur.
Tiksindiğin bir insana bunu yapmak
çok
rahatsızlık verici olmalı... Ayrıca
sen öyle davrandıkça... ben sana
olan direncimi kaybediyorum. İnan
bana bunu istemiyorum.
Bundan hoşlanmıyorum.
Kendimden ve acizliğimden nefret
ediyorum...”
Vildan dupduru gözlerle kocasını
süzüyordu. Duyduklarına
inanamıyordu ama böyle olacağı
belliydi. Ona yaptığı hakaretlerle
bu durumu hazırlamıştı.
“Senden tiksinseydim... Dün gece
öyle mi

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>