davranırdım?”
dedi çaresizce. “Annemin zoruyla
öyle sevişebilir miydim? Sen
tecrübeli bir erkeksin. Anlamış
olmalısın?”
Turgut onu saldı. Derin bir nefes
aldı. “Dönelim...” diye
mırıldandı. “Herkes bize bakıyor.
Bunları daha müsait bir zamanda
konuşuruz.”
Eve dönünceye kadar
konuşmadılar. Arabayı park
ettiklerinde saat çoktan biri
bulmuştu. Vildan arabadan inip
temiz
havayı ciğerlerine çekti. Evin
ışıkları yanmıyordu. Sadece bahçe
ışığı, evin giriş ışığı ve üst katta
koridor ışığı yanıyordu. Herkes
yatmış olmalıydı. Yan yana eve
girdiler. Kapıyı kapatan Yusuf
onun arkasından merdivenleri çıktı.
Odasının kapısına kadar
karısını geçirdi. Kapının ağzında
duralayan Vildan, kocasının
durgun yüzüne baktı.
O da kendisini süzüyordu. Vildan
ümitle bir hareket bekledi.
Tek bir hareket yapsa... onu
içeriye alacaktı. Bu son gecelerini
ondan ayrı geçirmek istemiyordu.
Her şeye rağmen... Ona olan
kızgınlığına rağmen... Geceyi onun
kollarında geçirmek istiyordu.
Fakat bu sefer ilk hareketi kendisi
yapamazdı. Bunu yapmaya
cesareti yoktu. Keşke o bir
kerecik... sözünü unutsa ve...
uzanıp
kendisini öpüverseydi...
“İyi geceler...” diye mırıldandı ona.
Gözlerindeki daveti
görmesini umdu.
Adam başını salladı yavaşça. Elini
uzatıp yüzünün
kıyısındaki siyah saçları itekledi. İri
parmakları çok nazikti. Vildan
başını hafifçe eğdi ve erkeksi
parmakların dokunuşu ile gözleri
kısıldı. Çok güzeldi.
Elini çeken adam yavaşça “Sana da
iyi geceler...” dedi.
Dönüp gitmek üzereydi. Vildan
gizli bir nefes aldı. Bu adamın
aptallığından, inadından bıkmıştı.
“Turgut...” dedi ardından. Uzun
adam duraklayıp başını
çevirdi. Gri gözler kısılı, kaşları
çatıktı. Ne istediğini sormadı.
Öylesine bakıyordu. Vildan
dudaklarını ısırdı hafifçe.
“İstersen...”
dedi çocukça. Ne diyeceğini
biliyordu ama söylemek gücüne
gidiyordu. Narin omuzlarını silkti.
“...İstersen burada
kalabilirsin...?”
“Odanda mı?” Kaşları

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>