etti.
Aniden frene bastı. “Bu… Burası
neresi?” diye sordu kendisine
gelmeye çalışarak…
“Benim kaldığım yer!” dedi genç
adam sakince.
“Senin kaldığın yer mi?” Bu
daracık yerde, tanımadığı bir
yabancının, üstelik de kendisi gibi
dört beş tane kadının bile baş
edemeyeceği kadar güçlü gözüken
bir erkeğin yanında yalnız
olduğunu fark etti.
“Korkma! Bu şekilde İzmir’e
dönmene müsaade edemem…
Yolda başına bir iş gelebilir…” dedi
genç adam sakin bir sesle. Sizli
bizli konuşmayı bırakmıştı ama
Ebru buna dikkat edecek durumda
değildi.
“Bir şey olmaz… Giderim…” diye
ters ve soğuk bir sesle karşılık
verdi. Şu anda yalnız kalmaya
ihtiyacı vardı. Hele ki bir erkeğin
acımasına hiç ihtiyacı yoktu.
“Yolu doğru düzgün görmüyorsun
bile! Az önce iki kediyle bir köpek
ezdik! O kadar kendi haline
dalmıştın ki, buraya kadar
geldiğimizi de fark etmedin…
Yolda giderken ağlamaya
başlayacaksın ve büyük ihtimalle
daha İzmir’e varmadan kaza
yapacaksın… Bunu istemem. Zaten
çok geç oldu! Saat ikiyi geçti…
Yaşın bu saatte gezmeye müsait
değil!” Genç adamın sesi şakacı
ama kararlıydı.
“Ben… ben senin evinde
kalamam… Bak, çok naziksin
ama…”
“Ebru Hanım?..” Genç adam ilk
kez otoriter bir tonla konuşmuştu
ve sabırsız ses tonu bir an için
genç kadının dikkatini çekti.
Bakışları genç adama döndü.
Doğrusu o gri gözlerde daha evvel
dikkat etmediği otoriter bir bakış
vardı. “Bu gece burada kalman
gerektiğini kabul et! Etmezsen
eğer, seninle İzmir’e kadar gelmek
zorunda kalacağım ki, bu da her
ikimiz için iyi olmayacak.”
“Bu… buna gerek yok. Ben…
gidebilirim!”
“Gidemeyeceğin konusunda ısrar
ediyorum.”
Ebru gözlerini kırpıştırdı. Genç
adamın iyi niyeti yüzünden
neredeyse gözyaşlarını artık
tutamayacaktı. “Peki… peki, neden
ikimiz için de iyi olmayacak?”
“Çok basit! Sevgilin yarın sabah
seni arayacak ve belki de bir
barışma gerçekleşecek…”
“Asla!”
“Yine de ona bir şans verme
taraftarıyım. Kendi açımdan da
İzmir’e gelmek zorunda

<< 1 [2] 3 4 ... 14 >>