kurularken genç
kadına döndü ve hafif gülümseyen
gözlerle onu süzdü. Ebru ile
bakıştılar bir an…
“Yüzmek ister misin?” diye sordu
Selim aniden.
“Yüzmek mi?”
“Evet, hemen aşağıda harika bir
koy var. Suyu biraz soğuktur ama
sakin bir plajı ve tertemiz denizi
vardır… Ben hep orada yüzerim…”
Evet… İsterdi… Canı gitmek
istemiyordu. Onun yanında biraz
daha kalmak istiyordu. Bunu niye
istediğini bilmiyordu ama istiyordu
işte… Belki de teklifsiz arkadaşlığı
hoşuna gitmişti? Belki de yapacak
başka bir işi olmadığı içindi?.. Belki
de kendisini aldatan Yakup’a biraz
karşılık olsun diyeydi. Ama gitmek
istemiyordu.
“Sana… yük olmuyor muyum?”
diye çekinikçe sordu.
“Asla… Yanında mayon var mı?”
“Evet… Arabamda… valizde…”
“Arabanın anahtarını ver de valizini
getireyim…”
“Gitsem daha iyi olur!” diye küçük
bir direniş gösterdi Ebru. Diğer
yandan onun kabul etmesinden
korkuyordu. Gözleri ürkekçe genç
adamı süzdü. Ya kabul edip
gitmesine izin verirse? Şu anda
yalnız kalmak başına gelebilecek
en kötü şeydi. O ise hafif bir alayla
gülümsemişti.
“Saçma… Gitmesen daha iyi… Bir
saate kadar sevdiğin adam,
duyduğu suçluluktan dolayı seni
arayacak… Sen ise onun telefonuna
cevap vermek istememene
rağmen, yine de cevap vereceksin.
Çünkü hem ona hesap sormak
istiyorsun hem de affetmek için bir
bahane arıyorsun! Kalbin onun için
attığı sürece bahane bulmaya hazır
olacaksın. Eğer yola çıkarsan, geri
dönmekte zorlanacağını da
biliyorsun!”
Ebru buz gibi olmuştu. Kaşlarını
çatıp yine soğuk iş kadını
havalarına büründü. Bu adamın
tespitlerine açık değildi. “Nesin
sen?” diye ters ters sordu. “Falcı
mı? Benim hayatım hakkında fikir
üretmeye hakkın yok?
Düşüncelerini kendine saklarsan
sevinirim!”
“Ama haklıyım… O yüzden ver
anahtarını!” Sesi sevimli ve bir o
kadar da kararlıydı. Onun ışıldayan
gri gözlerine bakan Ebru, elini
cebine atıp araba anahtarı adama
fırlattı.
“Al… Ama onunla barışacağımı
zannetme! Ona âşık olabilirim fakat
ahmak

<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 22 >>