yabancı
bir adamdı. Sonra vazgeçti. Ne
saçmalıyordu. O hiç de bir yabancı
değildi. Kendisini öpmüş, çıplak
görmüştü… Bunlar yeterince
özeldi. Kendisini zorlayarak doğal
olmaya çalıştı. Yavaşça dolaba
aldıklarını yerleştiren adamın
yanına gitti.
“Yardım edebileceğim bir şey var
mı?”
“Çayı demlersen sevinirim!” Ona
bakmadan konuşuyordu. Birden
durdu ve alaycı bir gülümsemeyle
sordu. “Çay demlemeyi biliyorsun,
değil mi?”
Ebru buna bozuldu. Yüzü hafifçe
asıldı. “Elbette! Çay demlemeyi
kim bilmez ki?” dedi ters bir sesle.
“İyi… Senin gibi prenseslerin bir
yumurta bile kıramadığına çok kez
şahit oldum!”
“Annem mutfağa inmeme
karışmazdı. Orada zaman zaman
yemek yapmaktan zevk alırdım.
Yardımcımızın benim yaşımda bir
kızı vardı. İkimize de arada sırada
yemek yapmayı öğretirdi…”
“Hımm… Pilav yapmayı bilir
misin?”
“Şaka mı bu?”
“Hayır? Pilavı her kadın güzel
yapamaz…”
“Ben güzel yaparım!” diye gururla
burnunu kaldırdı Ebru.
“Yemeyi isterdim doğrusu… Ben
berbat yaparım.” Bir yandan da
aldıklarının bir kısmını dolaba
yerleştiriyordu. Genç kadın başını
çevirip ocağa baktı. Çaydanlığın altı
çok kısık bir şekilde yanıyordu.
Yürüyüp onun dediğini yaptı. Çayı
demledi ve geri koydu. Birkaç
dakika sonra birlikte, gölgeler
içindeki çok huzur verici gözüken
çiçekli bahçede, masayı
mükemmel bir şekilde
hazırlamışlardı.
Karşılıklı kahvaltılarını ederlerken
kuş sesleri ve cırcır böceklerinin
sesleri, her yere yayılmıştı. Bahçe
o kadar güzel ve gölgeydi ki, Ebru
hiç acele etmedi. Böylece
kafasında akşamki korkunç olayla
ilgili şeyleri geri plana atabiliyordu.
Gözleri kahvaltısını ederken
sakince gazetesini okuyan ve
gereğinden fazla yakışıklı duran
adama kaydı. Bu ne rahatlıktı?
Yakışıklı olduğunu ona söyleyen
olmamış mıydı acaba?
Çekiciliğinden o kadar habersiz
görünüyordu ki, anlamlı değildi.
Kim bilir kaç kadın o çekicilik ile
kendisini kaybetmişti. Suratını astı.
Tıpkı kendisi gibi… Gururu bir
türlü dün geceki

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 22 >>