senin adına
sevindim…”
“Peki, şimdi niye karşıma çıktın?
Seni görmek istediğimi mi
sandın?”
Genç adam bir an için başını
çevirip içerideki kalabalığı süzdü.
“Aslında… Burada olmam sadece
rastlantı… Ben de burada
yemekteydim. Senin burada
olduğunu bilmiyordum.
Gördüğümde de… önce rahatsız
etmek istemedim. Bir melek gibi
kalabalık içinde önümden geçip
gittin. Sonra dayanamadım işte!
Senin yine o adama döndüğünü
bildiğim için, her şeyin yolunda
olup olmadığını sorayım dedim!”
“Yolunda… İçin rahat etsin.
Yolunda olduğunu öğrendiğine
göre şimdi izin verir misin?
Sevgilim meraklanmıştır!” Öyle
kaba ve ters konuşmasına gerek
yoktu ama adamın her sözü
nedense kendisinin canını daha da
acıtıyordu. Hem de hiç sebep
yokken. Demek burada bulunuş
sebebi kendisi değildi?
“Peki, sana izin vereceğim…” diye
mırıldandı Selim. Biraz yana kaydı.
Yüzü asılmıştı. Saçları daha kısa
olmasına rağmen o sevimli
perçemler alnının bir yanından
kaşına doğru dökülmüştü. Ebru
onları düzeltmek için içinde
inanılmaz bir istek duydu. Onlara
dokunmak ve parmak uçlarıyla
geriye itelemek… Sonra da
ensesindeki saçları tutmak…
Yeniden kendisini öpmesini
sağlamak… Bu imkânsız mıydı?
Selim zorla olduğu belli olan bir
gülümsemeye çevirdi yüzündeki
ifadeyi. “Güle güle Ebru… Sanırım
bir daha görüşemeyeceğiz!?”
Genç kız gururla başını kaldırdı.
“İyi olur… Senin gibi işsiz güçsüz
bir adamla gözükmek istemem…”
Kıpırdayamıyordu. Bacaklarına ne
olmuştu? Öfkeyle çekip gitmek
istiyordu ama ayakları sanki yere
yapışmış gibiydi. Kendisini
sakinleştirmeye çalışıp onu yine
görmüş olmanın verdiği heyecanı
artık atması gerektiğini düşündü.
Alaycı bir edayla kaşlarını kaldırdı.
“Yine de… Önerimde samimiyim.
Sana kendimce değer veriyorum.
Bildiğin gibi bende senin telefon
numaran yok. Eğer bir iş sahibi
olmak istersen… beni bulabilirsin!
Çalıştığım yeri öğrendiğini var
sayıyorum. Eminim
öğrenmişsindir? Benim yanımda
olmasa da sana tanıdıklarımın
yanında masa

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 25 >>