dinlemiyor
muydun?” Dinlenmemek genç
adamın en sinir olduğu şeydi. Bunu
bilen Ebru, gözlerini kırpıştırdı.
Ama adamın sesinde kızgınlıktan
çok gerçek bir merak vardı.
“Affedersin canım! Dinliyordum
ama bir an dalmışım… Ne
diyordun?”
“Yarın Güven’in yaş günüymüş.
Evde arkadaşlar arasında bir parti
vereceğini söylüyor… Bizi de
davet ettiler? Ne dersin? Biz de
gidelim mi?”
“Ha, evet… Bunu duymuştum…”
diye yalan söyledi. Sonra komik
davrandığını düşünerek kendisini
topladı. İlgili bir gözle Jülide’nin
kardeşi Güven’e baktı. “Kaç yaşına
giriyorum dedin?”
“Yirmi yedi! Ben Jülide’den üç yaş
büyüğüm…”
“Ne güzel!” Nesi güzeldi ki?
Saçmalamayı bırakmazsa Yakup
iyice bir şeylerden kuşkulanacaktı.
Üstelik kuşkulanacak bir şey de
yoktu!
“Yaşımızı açığa çıkarmana gerek
yoktu!” dedi Jülide hafif somurtuk
bir neşeyle. “Neticede biz bu yaşta
evde kalmış iki kızız!”
Ne kızı?
Ebru neredeyse gülecekti. Artık kız
falan değildi… Jülide’nin de öyle
olduğunu sanmıyordu. Onun çok
önceden bunu beğendiği bir
erkeğe verdiğine emindi. Birlikte
okurken bile bu güzel kadın
kendisinden çok daha modern
düşüncelere sahipti.
“Daha çok gençsiniz…” diye
nezaketle ona gülümsedi Yakup.
Ebru bir an merakla ikisinin
bakışmasını izledi. Aralarında
belirsiz bir elektrik mi vardı yoksa
kendisine öyle mi gelmişti? Yakup
“Güven’in yaş gününe gideriz değil
mi?” diyerek benzer pırıltılarla
kendisine baktı. Onun iki güzel
kadın arasında olmaktan hoşnut
olduğunu sezdi. Bu erkekler
kadınlara neden bu kadar
düşkündüler ki?
“Lütfen gelin!” diye nazikçe
yalvardı Güven. Kahve tabağının
üzerinden kendisine bakıyordu.
“Şey… Elbette! Sanırım yarın
akşama bir randevum yok!” Tüm
cazibesi ile gülümseyince iki erkek
birden afalladı. O böyle sık
gülümsemezdi. Gülümsediği zaman
ortada sanki güneş açmış gibi
oluyordu. Güzel gözleri can alıcı
bir şekilde ışıldıyordu. “Ama bir
işim olsaydı bile gelirdim…” diye
ekledi. Bu Güven’i mutlu etmeye,
Yakup’u biraz

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 25 >>