homurdandı
Ebru.
“Sadece görmedin!”
“İyi olmuş! Seni görmek falan da
istemiyordum zaten! Şimdi
önümden çekilirsen… lütfen,
içeriye girmek istiyorum.
Üşüdüm!”
Öne doğru bir adım attı. Onun
yolundan çekileceğini ummuştu
ama adam kıpırdamadı bile. Ona
çarpması da bir şey
değiştirmeyecekti. Çok çok kendi
canı yanardı. Gözleri öfkeyle
parlayarak başını kaldırdı,
bakışlarını ona dikti. Yanakları
kıpkırmızıydı.
“İzin verir misin?” Çok sinirliydi.
Onu aylarca izlediğini söyleyen bu
adam, yanına gelip bir merhaba
bile dememişti… Belki gelseydi
ona karşı olan bu merakı, ilgisi ve
kabul etmese de… özlemi çoktan
yok olmuş olurdu? “İçeriye girmek
istiyorum…” diye sertçe
mızmızlandı.
“Birazdan…”
Selim yumuşak bir hareketle
uzandı. Genç kadının kollarından
tutup yavaşça kendisine çekti. İlk
anda kıpırdayamayan Ebru, sonra
karşı koymak için hırsla göğsüne
birkaç yumruk attı. Kendi eli
acıyınca yüzünü buruşturdu.
Sonunda çaresizce sarmalanmasına,
iri ellerin arkadan beline
dolanmasına izin verdi. Kolları
onun kolları arasında hapis kalmıştı.
Çekici kaslarla bezeli sıcak vücudu
ise gerçekten de üşümeye başlayan
kendi narin bedeni için harika
gelmişti. İnleyerek onun kendisine
sarılmasına karşı çıkmaya çalıştı.
“Ne yapıyorsun? Bırak beni!” diye
cılız bir şekilde itiraz etti. “Herkes
görecek… Yakup da içeride!”
“Seni özledim…”
“Ben… Ben seni özlemedim!” Ona
yeniden bu kadar yakın olmak
dehşet vericiydi. Suçlarcasına baktı
gözlerine! “Özleseydin beni
bulurdun? Öylece çekip gittin!”
Oysa bunları söylemeye hiç hakkı
yoktu. Olmadığını biliyordu ama o
terk edilmişlik duygusundan bir
türlü kurtulamıyordu. Onu
suçlamak içini rahatlatıyordu.
“Seni buldum!” dedi Selim
gülümseyerek.
“Aynı şey değil! Seni hiç
görmedim!”
“Görmeyi istemediğini
sanıyordum? Benimle ilgili hiçbir
şeyi sürdürmek istemediğini
söylemiştin?”
“Olabilir! Bırak şimdi beni! Gitmek
istiyorum!” Oysa onun kollarında
çok rahattı. Kurtulmak için en ufak
bir çaba

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 25 >>