bile beraber mi oldun?”
“Evet… Hiç mantıksız gelmedi.”
“Senden de para aldı mı?”
Ebru gerçeği düşündü. Almış
sayılmazdı. O sabah çeki uzatıncaya
kadar paranın lafını bile etmemişti.
Etmediği gibi çeki de adi bir
peçete gibi kıyıya bırakmıştı.
“Şimdilik hayır…” dedi. Bu yalan
değildi.
“Senden para istemedi mi?”
“Hayır… Para konusunu hiç
açmadı. Ben bir iki kere açtım ama
o fazla umursamadı…”
“Ne düşünüyorsun?”
“Bilmiyorum… Ben… aslında ona
bir çek vermiştim…”
“Ne?” Kadın o kadar hayretle bir
çığlık atmıştı ki Ebru kızardı.
“Tamam… Bakma öyle! Garip
göründüğünü biliyorum. Ona para
önerdim. İlk tecrübemi böyle
yaparsam vicdanım rahat olur diye
düşündüm. Hem tecrübeli olması
benim için iyiydi. İlk gecesinde
ağlayan, acı çeken kadınlardan
olmak istemiyordum. Pişman da
olmadım. Çok güzeldi…”
“Aferin sana! Bekâretini bozması
için birine para verdiğine
inanamıyorum. Yolda kimi çevirsen
bunu zaten severek yapardı?” dedi
kadın ters ters.
“Onun gibi olmazdı… Onu
görmelisin… Görsen beni anlardın.
Neyse, mesele bu değil. Mesele
ona verdiğim çeki hiç kullanmamış.
Sence de bu garip değil mi?
Madem fakir ve hayatını bu yolla
kazanıyor, neden çeki bozmadı?
İyi paraydı. Kendi kazancı bu
akşamki lokantanın parasını
karşılamaz. Tabii o lokantanın
sahibini de tanımıyorsa! İşin başka
bir garip yanı da, Çeşme’de beni
nereye götürse herkes onu
tanıyordu! Başbakanı bile belki o
kadar tanımazlar… O adam
konusunda emin olduğum tek şey
ne biliyor musun? İyi birisi
olduğu… Tanınmanın ötesinde
sevgi ve saygı duyuluyor! Kim
bilir, belki de yaptığı iş
yüzündendir. Birçok işte çalışan
birisinin mutlaka çok tanıdığı
olmalı…”
Rezzan Hanım onun çayı
yudumlamasını izledi. O da bir tek
şeyden emindi, bu güzel kadın
artık Yakup denen kendini
beğenmiş adamı sandığı kadar
sevmiyordu. Bir mucize olmuş ve
Ebru iyi veya kötü, bu mucize ile
değişmişti.
“Yakışıklı mı demiştin?” diye
sordu usulca.
“Çok…” diye mırıldandı Ebru.
Gözleri dalgındı.

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 19 >>