görmeyeceksin ki!
Kızım iyi kazanıyor. Ayrı evi de
var! Hem tecrübeli olması
erkeklerde iyidir!”
“Bu sözlerin şaka olduğunu
umuyorum… Kızın Melek her
önemli günde gelir seni ziyaret
eder! Yanında onunla geldiğinde
bundan sadistçe haz alacağımı
sanıyorsan yanılıyorsun!” Öfkeli bir
tavırla konuşmuş ve kaşlarını
çatmıştı. “Hem onun bir jigolo
olabileceğini de söyledim sana!”
Rezzan Hanım güldü. “Şaka
yapıyordum canım… Ama onunla
tanışmayı gerçekten isterdim…”
Ebru biraz rahatlamış bir tavırla
başını eğdi. Bir an düşündü.
Bardağını bırakıp telefonuna
uzandı. “Belki…” diye mırıldandı.
Kararsızdı. Sonra başını
imkânsızmış gibi hafifçe salladı.
“Gerçekten onu görmek ister
miydin?” Gözleri istemesini
söylüyordu sanki.
“Hoş birine benziyor…” diyerek
ona çanak tuttu Rezzan Hanım.
“Tabii sen de istersen?”
“Ben… Ben belki… belki bunu
ayarlayabilirim… Telefon
numarasını artık biliyorum!” Bir an
kararsızlıkla durakladı. Dudağının
kıyısını ısırıyordu. Sonra baş
parmağı usulca arama tuşuna
dokundu. Son gelen cevapsız
arama numarasının yanında,
aramanın başladığını gösteren bir
işaret gözüktü. Bir saniye sonra
karşıdan çalma sesi geliyordu.
Kadına doğru baktı. “Tabii o esmer
güzeliyle yatakta değilse!” diye
ekledi ters bir sesle.
İki saniye sonra da karşıdan sakin
bir “Alo?” sesi geldi.
“Telefonumu nereden buldun?”
diye doğrudan konuya girdi Ebru.
Sesinde hafif bir öfke vardı. Bu
adam neden şimdi sürekli kendisini
öfkeli hissetmesine sebep
oluyordu?
“Çok kişi tanıyorum!” diyen sesin
sahibinin gülümsediğine yemin
edebilirdi.
“Elbette evimin yerini de
biliyorsundur?” diye sordu kinayeli
bir tavırla.
Adamın güldüğünü bu sefer açıkça
duydu. “Biliyorum tabii…” dedi
genç adam alayla. “Buz küpü Ebru
Hanım’ın evini bulmak için
İzmir’de çok kişiyi tanımaya gerek
yok!”
“Ukalalık etme!” Konuşma tarzı
yüzünden kaşlarını çatan Rezzan
Hanım’a kendi işine karışmaması
için ters bir bakış attıktan sonra
yeniden telefonuna döndü.

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 19 >>