olman yetmez mi?”
“Ama bir yıllığına? Bunun bir ayı
geçti bile?”
“Yeterli zaman var…”
“Yine de herkes o koltuğa senin
sayende geldiğimi bilecek!”
“Çabuk unuturlar!” Genç adam bir
süre sessizce kalınca
endişelenmişti. Gözleri süzülmüştü.
Planında bu olay çok önemliydi.
Selim mutlaka şirkette bir konuma
sahip olmalıydı. “Ne diyorsun?”
diye sormuştu bir dakika sonra.
Daha fazla bekleyememişti.
Genç adam gülümseyerek onu
kendisine çekmişti. Gözleri tatlı
kıvılcımlar saçıyordu. “Seninle yine
sevişebilmek için şeytanla bile
çalışırım…” diye mırıldanmıştı.
İkisi de kahvelerini soğuttuklarının
farkına varmamışlardı. “Mesai ne
zaman başlıyor?”
“Yarın sabah dokuzda…”
“Hımm! Şimdi başlatamaz mıyız?”
Onun sesindeki erotik açlık, genç
kadının yelkenleri hemen suya
indirmesine yetmişti. Ağzına
kapanan dudaklara kendisini
bırakırken “Evet… Evet, fena
olmaz!” diye fısıldamıştı.
Ve işte şimdi iş yerinde o
konuşmanın sonuçlarını
düşünüyordu. Gece yaşadıklarının
etkisiyle içi ürperdi. Hatırlamak
bile istemiyordu. Hemen tahrik
oluyordu ki bu, iş saatleri içinde
hiç doğru değildi. Gözünün
önünden iki eliyle sımsıkı tutup
okşadığı erkeklik organı gitmediği
sürece, bu evrakları incelemesi
olanaksızdı. Ve ona dudaklarıyla
yaptıkları…
Kapı açılınca başını kaldırdı. İçeriye
böyle pervasızca çok az kişi
girebilirdi. Tahmin ettiği gibi
kocasıydı. Uzun boylu yakışıklı
adama baktı. Selim yine çok şıktı.
Kendisine yakışan çizgili bir takım
elbise giymişti. Biraz mafya
babalarına benzemişti. Allahtan
yüzü gülüyordu. Mafya babaları
pek gülmezdi.
“Günaydın…” dedi karısına keyifli
bir sesle. Karşısındaki koltuğa
geçmeden önce yanına gelip
dudağına küçük bir öpücük
kondurdu. Ebru hayret etmişti.
Kocası ilk kez kendisini böyle
samimi ve doğal bir tavırla
öpüyordu.
“Günaydın!” dedi o da önündeki
evrakı biraz iterek.
“Şaşırma öyle! Artık normal karı
koca değil miyiz? Hak ettiğim
öpücükleri isterim.”
Ebru elinde olmadan gülümsedi. Bu
ne

<< 1 2 [3] 4 5 ... 11 >>