ortamı
değiştirmişti. Görünüşte herkese
yakın ve güleç olmasına rağmen,
Kemal Bey ondaki bir şeyin,
insanları kontrollü olmaya sevk
ettiğini görmüştü. Bunu Ebru’ya da
söylemişti. İstemese de… Daha işe
başlamasının üçüncü haftasıydı.
“Kocanız tüm pazarlamayı
kontrolüne geçirdi…” demişti
hayretle. “Anlamıyorum ama
herkes onun dediğini eksiksiz ve
doğru yapabilmek için delice
çalışıyor…” Şaşkınlıktan başını
sallıyordu. “Az önce yemek molası
olmasına rağmen hâlâ orada keyifle
çalışanların olduğunu gördüm.
Önemli bir projeye hazırlanıyorlar
mış!”
Ebru da şaşırmıştı. “Neymiş o?
Benim haberim yok?”
“Kimsenin yok… Sır gibi
saklıyorlar ve deli gibi çalışıyorlar.
Daha evvel böyle şey görmedim.
Kocanız evde söylemedi mi?”
Ebru biraz kızarmıştı. “Evde iş
konuşmayı pek sevmez…”
“Diğer bölümler huzursuz…”
“O neden?”
“Bilsem?.. Birkaç kişi pazarlama
bölümüne geçmek istediğini
söyleyip dilekçe verdiler. Oranın
çalışma şartları ilgilerini
çekiyormuş. Kocanız kendi
bölümüyle her hafta toplantı
yapıyor. Tüm öğleden sonra… Ben
de katıldım. Parti verir gibi çay
içip kek yiyorlar. Bu arada iş
konuşuyorlar. Selim Bey hepsinin
düşüncelerini sekreterine not
tutturuyor. Bu arada sanırım
kapasitelerini ölçüyor.”
“Güzel değil mi?”
“Bence çok ilginç… Bir çeşit
terapi… Öğle yemeklerini de
kantinde personelle yiyor. Ama
yönetici masasında oturmuyor…”
“Biliyorum… Bir iki kere ben de
kantine inmiştim…” Birisini çok iyi
hatırlıyordu. Genç adam onu
görünce eliyle işaret etmişti.
Yanında hemen boş bir yer açmıştı.
Kadınlı erkekli personel masasına
ilk kez oturan Ebru, baştan
çekinikti doğrusu. Kendisine bakan
gözler mesafeli ve ürkekti. Birçoğu
genç kadına sevgi duymuyorlar ve
ondan çekiniyorlardı. Normalde
buna aldırmazdı. Emrinde
çalışanların düşünceleri o kadar da
önemli değildi. Yine de bu sefer
onların arasında kendisini uzaylı
gibi hissetmişti. Zaten genç adam
da ona kocasıymış gibi samimi
davranmamış, bir çalışan gibi

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>