Yalnızlıq. Bu mefhumun altında çox derin bir mena gizlenmişdir. Her kes bilirki, yalnızlıq Allaha mexsusdur. Lakin bunu özümüze aid etdikde, bizim daxilen Allahla tekbetek qalmağımızı nezerde tuturuq. Biz onunla danışır, onunla derdleşirik. İnsan övladının anlamayacağı her bir şeyi, Onun anladığını ve bize öz güc-qüvvetile kömek olacağını bilirik. Bize heç kimin bağışlamayacağı bir çox şeyin, Onun bağışladığını bilirik.
**************
Bolum 1
19 sentyabr 2012-ci il. Şeherde kafede 2 genc eyleşmişdir. Qızın adı Mehri, oğlanın adı ise Ömerdir. Mehri elleri ile başını tutmuş, gözlerinde yaş damlası donub qalmışdır. Ömer ise soyuqqanlı şekilde oturub Mehriye baxır. Verdiyi qerarın düzgün olduğunu anlayır.
Ö: Mehri, men seni daha qürurlu biri zenn edirdim, düşünürdüm ki, meni başa düşüb, sen de her şeyin bele yaxşı olacağını qebul edeceksen.
M:...........................(elleri ile yanağını silir)
Ö: Her şeyi daha da çetinleşdirirsen. Men qerarımda qetiyem. Belke de bir gün her şeyin bele yaxşı olduğunu anlayıb, meni bağışlayacaqsan.
Ayağa qalxan Ömer cibinde hesabı çıxarıb stolun üstüne atır ve gedir.
Mehri onun ardınca baxaraq düşüncelerinde: “Getme Ömer. Geri dön. Heç olmasa arxaya çönüb 1 defe de olsa mene bax..........Hmmmm....Getdin. Arxanca baxan bu gözler bir daha heç kime aldanmaz. Peşiman olub geri dönmek isteyecen. Lakin onda arada yaratdığın buzlaqları çetin ki, eridesen.”
Adım Mehridir. 26 yaşım var. 1.70 sm boylarında esmer bir qızam. Demezdim ki, super gözelem, amma çirkin de deyilem. Saçlarım uzun, bir az dolu qızam. Ömerle 1 il 6 ay bundan evvel İnstitutda tanış olmuşdum. Bizim sevgimiz birden alovlanıb yaranmamışdı. Evveller dost olmuş, tedricen ise bir-birimize real namized olduğumuzu derk etmiş ve bir-birimizi sevmişdik.
O ayrılıq gününden beri aydan çox vaxt keçmişdi. Zeiflemişdim, acizleşmişdim. Günlerimi ağlayıb-sızlayaraq keçirirdim. En yaxın refiqem olan Seline bele heç ne danışmırdım. Nehayet ki, elime telefonu alıb zeng

[1] 2 3 ... 9 >>