Selim. Yan dönerken
Ebru’yu da yatağa yatırmıştı. Bir
süre göz göze bakıştılar. Selim’in
gözlerinde garip bir bakış vardı.
Ebru onu kaybedeceğini kesinlikle
anladı. Keşke konuşmasaydı. Keşke
Yakup konusunu açmasaydı.
“Selim…” diyerek ayağa kalkmak
için bir hamle yapan adamın
kolunu tuttu. “Bana kızmaya hakkın
yok! Biz… Biz seninle bir şey
konuşmuş değiliz. Bana sahip
değilsin. Yakup eskiden de vardı.
Durumda bir değişiklik olmadı ki!
Zaten bu sabah bu işi bitirmeyecek
miydik? Lütfen… Lütfen gitme!”
“Birkaç gün sonra… onunla
olacağını bilerek senin yanında
kalamam… Üzgünüm… O kadar
midesiz değilim…” Parmak uçları
genç kadının üzgün yüzünde
gezindi. “Sen özel bir kadınsın.
Sana sandığından çok değer
veriyorum.”
“Sana ilerisi için hiç ümit
vermedim…”
“Vermedin! Vermediğini
biliyorum. Beklemedim de zaten!
Belki de… biraz beklemişimdir!”
Derin bir nefes aldı. Bakışları iyice
sönükleşmişti. “Ama artık
kesinlikle beklemiyorum…”
“Onu… onu sevmeseydim bile…
seninle evlenemezdik. Mantıklı
olsana! Evlendiğimizde herkes ne
derdi? Senin para peşinde olan bir
fırsatçı olduğun konuşulurdu?
Gözler hep üstünde olurdu? Çok
yakışıklı olduğun için beni
kandırdığından bahsedilirdi. Para
için kendisini satan bir erkek
olmak ister miydin? Ki öyle
gözükecekti. Kocam olarak her
şeyin değişecek ve bu da göze
batacaktı.”
“Ya zengin olsaydım? Benimle o
zaman evlenir miydin?”
Ebru acı bir şekilde güldü. “Ama
değilsin? Bu şaka değil! Seni
kırmak istemiyorum. Sen iyi bir
erkeksin. Seninle çok özel anılarım
oldu. Bundan pişman değilim. Fakat
bizim için bir gelecek yok. Seni
sevmiyorum. Ben Yakup’u
seviyorum. O bana her yönden çok
uygun…”
“Ben değilim?..” diye mırıldandı
Selim garip bir sesle.
Ebru kalbinin kasılması ile bir an
konuşamadı. Birisi sanki kalbine bir
bıçak saplamıştı. Sonra acı gerçeği
onayladı. “Evet… Değilsin…”
Sözleri ağzından acı dolu bir fısıltı
şeklinde çıkmıştı.
“O halde…” Yataktan çıkmadan
önce Selim’in yüzünde

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 17 >>