gibi
ağlıyordu. İçten… Sessiz… Parlak
gözyaşları birbiri ardından
yanaklarından süzülüyordu. Üstelik
belli ki çok uzun zamandır
ağlıyordu.
“Göremem… Bu sefer… gerçekten
gitti.”
“Anlatsana bana!”
“Ben… Anlatamam…”
“Anlat hadi! Kendini iyi
hissedersin! Belki birlikte duruma
bir çare buluruz!”
“Çare bulabileceğimiz bir şey
değil… Onunla ayrıldık. Ben Yakup
ile evleneceğim. O değerli ve
olgun bir işadamı… Çok yakışıklı…
Zengin ve… ve…”
“Ruhsuzun teki!”
“Ne?” Gözlerini kırpıştırdı.
Kaşlarını çattı. “Ne dedin? Onun
hakkında böyle konuşamazsın! O
tanıdığım en… en…”
“Boş versene sen… Şimdi söyle
bana? Ayağına kadar gelen
kısmetini teptin mi?”
“Ne kısmeti?”
“Yavrum? Nasıl bu kadar kör
olabilirsin bilmiyorum? Sen bal
gibi aşıksın! Hem de deli gibi! Ben
bile Selim denen o çekici adama
ne kadar âşık olduğunu bir bakışta
görebildim…”
“Ha…hayır!” diye kekeledi Ebru.
“Ona âşık falan değilim. Ben
Yakup’u seviyorum…”
“Aşıksın…”
“Değilim… Onun nasıl sevebilirim?
Hakkında hiçbir şey bilmiyorum.
İşsiz güçsüz biri! Belki de bir
jigolo? Beraber olduğumuz saatleri
toplasan yirmi dört saat etmez!”
“İyi geçirilmiş bir yirmi dört saati
küçümseme… Çoğu çift sizin bu
kadar zamanda yaptığınızı ömrü
boyunca yapamıyor!”
Ebru gülmeye çalıştı. Gözyaşları
yeniden birer ikişer iniyordu oysa.
“Rezzan Abla… Saçmalama…!
Ben… Ben… onu sevemem.
Sevmiyorum!”
“Emin misin? Hayatım boyunca
senden daha âşık bir kadın
görmedim. O Yakup dediğin adama
bile hiç öyle bakmıyordun? Selim’i
altı aydır hiç düşünmediğini
söyleyebilir misin?”
Söyleyemezdi. Çok düşünmüştü.
Öyle ki her köşe başında onu
göreceğini ummuştu. Her an çıkıp
yanına gelmesini beklemişti. Tıpkı
bu gece lokantada beklediği gibi…
“Aman Allahım…” diye hayretle
açılan gözlerle kadına baktı. Elinin
tersiyle çocuksu bir tavırla
gözyaşlarını sildi. Sonra… Sonra
birden güldü. Gözyaşlarına rağmen
mutlu bir gülüştü bu… “Aman
Allahım! Bu doğru! Ben ona
aşığım… Onu seviyorum…

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 17 >>