ortam
yarattın?”
Genç adam sertçe kendisine baktı.
Dudağının kıyısından ince bir çizgi
halinde kan sızmıştı. Cevap
vermemişti ama bakışları pek de
zafer dolu değildi. Ebru duraladı. O
kan da neydi? Selim de ona
vurmuş olmalıydı… Bunu
becerebildiği için şükretti.
“Yaptığına pişman olacaksın.
Onunla evlendiğine pişman
olacaksın!” diye homurdandı adam.
Sol elinin tersiyle dudağındaki kanı
sildi. Gözleri öfke ve nefretle
yanıyordu. “Nasılsa yakında
boşanırsınız!”
“Asla!” Ebru nefretle ona
bakıyordu.
“Göreceğiz…”
Hafif topallayarak gidişini izlemedi
bile. Selim acaba ne haldeydi?
Yakup bu halde ise orada mutlaka
ciddi bir yumruklaşma olmuş
olmalıydı. Aceleyle odadan içeriye
girdi. Gözleri yerde yatan bir koca
bekliyordu. Endişeyle etrafına
bakındı. İri güzel gözleri şimdi
dolmuştu. Neredeyse ağlayacaktı.
Dudaklarını ısırdı. Ağlayarak
durumu daha da kötü
yapmamalıydı. Hemen bir
ambulans lazım olabilirdi.
Kendisine hakim olmalı ve
kocasına hızla yardım
edebilmeliydi.
Sonra oracıkta çakılıp kaldı.
Bu gerçek miydi? Durum
beklediğinden de daha kötüydü!
Hayır, gerçek olamazdı?
“Selim?..” diye fısıldadı. Genç
adam masanın karşısındaki deri
koltuğun ucuna oturmuş, yerden
aldığı vazoyu ortadaki sehpaya
koymaya uğraşıyordu. Hayretle
adamı izledi. Sonra etrafına baktı.
Bir sandalye ve o çok sevdiği
porselen tabak kırılmıştı. Etrafta
fazla bir hasar yoktu.
Karısının girdiğini fark eden Selim,
onun kıyıya koyduğu kırılmış
porselen tabağa dehşetle baktığını
görünce donuk bir yüzle konuştu.
“Üzgünüm… Sana yenisini alırım…”
dedi yavaşça.
Onda hiçbir şey yoktu!
İnanamıyordu ama bir tek çizik, bir
damla kan bile yoktu. Bir at kadar
sağlıklıydı. Kafası bulanmıştı. Her
şey normaldi. En ufak bir çizik bile
yoktu. İçi sevinçle doldu.
Şakacıktan onu tersledi.
“Onu İtalya’da babam bana hediye
almıştı…” dedi garip bir
tebessümle. “Özel anısı vardı!”
“O zaman eski sevgiline söyle! O
kırdı çünkü!”
“Sen de odaya girip ona

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 20 >>