çanak
tutmasaydın!? Kavga etmeniz hiç
hoşuma gitmedi…” dedi duru bir
sesle. Birbirleriyle bakıştılar. Onun
soğuk bakışlarına rağmen Ebru’nun
içi sıcacıktı. Gülmemek için elinden
geleni yaptı. Bir de bu ruhsuz için
endişelenmişti. Nasıl yapmıştı
acaba? Üzerinde tek bir darbe
etkisi bile yokken, Yakup’un hali
hiç iyi görünmemişti. Yakup’un
canını yakabilecek kadar güçlü
olması mümkün müydü? Görünüşe
göre öyleydi. Ondaki tehlikeyi her
zaman sezmişti. Ama genelde
gülümseyen o yakışıklı surat, bunu
görmezden gelmesini sağlamıştı.
“Erkek didişmesi… Önemli bir şey
değildi.” diye mırıldandı genç
adam.
“Ama…” diye başladı genç kadın
yavaşça. “Yakup bunu hayatı
boyunca unutmayacaktır.”
“Hımm! Keyfi bilir. Daha kalıcı bir
hasar vermediğim için şanslı!
Sadece kolu kırıldı.”
“Ne yaptın? Sandalyeyle mi
vurdun?”
“Hayır, kendisi sandalyenin üstüne
düştü. Üzüldün mü?”
“Sandalye için evet… Onun için
hayır! Buna sevindim… Çünkü hak
etti!” Yavaşça karşısındaki koltuğa
oturdu. Şimdi yüz yüze
bakışıyorlardı. Sonra uzanıp onun
iri elini avucuna aldı genç kadın.
Yumruk attığı belli olan sağ elinin
üstünde hafif bir kızarıklık vardı
sadece… O kızarıklığı okşadı
sevgiyle. “Kocamın Süpermen
olmasına alışabilirim. Peki, sen ne
arıyordun burada? Niye geldiğini
merak ettim? Hafta sonu burada
olmayacaktın hani?”
Genç adam, onun elinin üzerini
okşamasını seyrediyordu. “İşim
erken bitti. Annemi görmeye
gidecektim. Düşündüm ki… belki
sen de gelmek istersin? Sanki
geçenlerde öyle bir şey
söylemiştin?”
Ebru hem heyecanlanmış, hem de
sevinmişti. Sonunda… Sonunda
kayınvalidesini görecek, kendisinin
de o ailenin bir bireyi olduğunu
hissedebilecekti. “Bunu çok
isterim…” dedi gülümseyerek.
“Keşke telefonla önceden haber
verseydin?.. Hazırlanmam
gerekmez mi? Ne de olsa beni ilk
kez görecek?”
Adam omuz silkti. Gözleri hâlâ
donuktu. “Eve uğrayıp sana küçük
bir bavul hazırlamıştım… Seni
sevgilinin kollarında bulacağım
aklıma gelmediği için

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 20 >>