çekiverdi. “Neden?”
diye sordu. Ebru tam itiraz
edecekti ki, bacaklarının arasındaki
sert baskı ile sustu. Gözlerini
yumup bir an tadını çıkardı. Sonra
hafifçe aralayıp altında yatan
kocasına baktı.
“Çığlık attığımı biliyorsun?” dedi
gülümseyerek. “Ya birisi beni
duyarsa?”
“Yeni evlilerin faaliyetleri diye
düşünür…”
“Olmaz… Utanırım…”
“O halde biraz sessiz oluruz…” Eli
askılı geceliğine gitti. Bir askısını
sıyırdı. Altından diri göğsü hevesle
meydana çıkmıştı.
“Bunu nasıl becereceğim?”
“Böyle…” Adam onun dudaklarını
kendi dudaklarına hapsetti. Ebru
uzunca bir süre sonra direnmeyi
bırakmıştı. Sevişmelerinin keyfini
çıkarırken, elinden geldiği kadar
sessiz olmaya çalışıyordu. Sona
yaklaştığını hissedince kocasının
boynuna gömdü yüzünü. Çığlıkları
boğulup gitti. Bir süre sonra
kalçalarının hareketi yavaşladı.
Nefes almak için kendisini geriye
çektiğinde, gözleri utanmazca
parlıyordu.
“Nasıl, duymuşlar mıdır beni?”
“Sanmam… Çok uslu bir kızdın…”
“Ne demezsin…”
Gülüşerek birbirlerinin kollarında
uyudular. Ebru bu şekilde yatmaya
alışmıştı. O kendisine sarıldığında
tamamlanmış hissediyordu. Çocuk
gibi sokulduğu kocası, onun eksik
parçasıydı sanki…
Sabah erkenden kalkıp duşunu aldı.
Selim hâlâ yatakta yüzükoyun
yatıyordu. Onun geniş sırtına bir
öpücük kondurup aşağıya indi.
Acilen kuru bir şeyler yemeliydi.
Mide bulantısı bugün daha
yoğundu.
Birisi çayı demlemişti. Mutfakta
bulduğu kuru bir dilim ekmeği
çayla birlikte gevelerken, gözü
bahçeye takıldı. Selim’in annesi de
çoktan kalkmış, bahçeyi
düzenliyordu. Elindeki makas ile
bazı çiçekleri vazoya koymak için
bazılarını da yeni goncalara yer
açmak için kesiyordu. Yaşına göre
dinç bir kadındı. Yanında iki
torunu, biraz ilerisindeki fazla
uzayan otları çekiştiriyorlardı.
Saat daha erken olduğu için
kimsecikler yoktu. Ebru ekmeğini
geveleyerek onun yanına gitti.
“Günaydın!” dedi biraz çekinikçe.
Dün gecenin büyüsünün bozulmuş
olmasından korkuyordu.

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 18 >>