Seninle evlenirken bir
planım da buydu. Sana iyi bir iş
vermek istiyordum. Sandığın gibi
çevreme karşı kendimizi savunmak
için değil. İnanman için öyle
söylemiştim. Şirkette çalışmanı
istememin iki sebebi vardı.
Öncelikle sürekli yanımda olmanı
istiyordum. Gözümün önünde,
bana yakın… Sonra bir sürü iş için
koşuşturup perişan olmanı
istemiyordum. Bir süre sonra
bünyenin direnci düşebilirdi.
Anladığım kadarıyla babanı
yorgunluk götürmüş. Pazarlama
Müdürlüğünün de zor olduğunu
biliyorum elbet ama bak, sana vız
geldi. Yakında benim yerimi
alacaksın. Tüm şirketi
yöneteceksin. Ben de artık
dinlenmek istiyorum. Normal
kadınlar gibi olmak istiyorum
Sadece seninle ve… ve…” Sustu.
Sonra gülümsedi. Az kalsın sırrını
ağzından kaçırıyordu. Bunu sonra
söylemeye kararlıydı. “…ve evimle
ilgilenmek istiyorum!” diye
tamamladı cümlesini.
“Bu kararı vermek için erken değil
mi? Hâlâ beni tanımıyorsun? Bir
dolandırıcı olabilirim. Her şeyini
bana bırakman yanlış…”
“Seni seviyorum ve seni
tanıyorum. Benimle olan adamı
tanıyorum. Evet, iş yerinde seni
tanımakta zorlanıyorum ama onun
dışında tamamen bildiğim
adamsın…”
Selim gülümseyerek yola devam
etti. İçeride çalan hafif müziğin
eşliğinde bir süre konuşmadan yol
aldılar. Sonra otobandan çıkıp
Çeşme’ye girdiler. Ebru etrafını
seyrediyordu. Hava hâlâ aydınlıktı.
Denizden çıkanlarla, çarşıya
gezmeye gidenlerle dolu yoğun bir
trafik vardı. Fakat bir çevre yoluna
girince Ebru’nun dikkati arttı.
Bakışlarını iyice etrafında gezdirdi.
Tanıdık bir şey arıyordu. Sonra o
benzinliği gördü. İlk gece, Selim
ile karşılaştıkları benzinlikti.
Gündüz gözüyle bile tanımıştı
onu… Benzinliği geçtiler. Ebru
sonunda anlamıştı. Güldü… Gözleri
ışıldadı. Dönüp kocasına baktı.
“Sen bir canavarsın!” dedi neşeyle.
“Evet!”
“Sana o evin bir kadına ait
olduğunu sorduğumda, ‘Evet’
demiştin. O kadın annen miydi?”
“Doğru…”
“Yani o güzel yazlık villa annenin
mi?”
“Evet!” Sesi çok sabırlıydı.

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 18 >>