konuştular…
“Nasılsın kızım?”
“Nasılsınız efendim?”
Gülden Hanım başını iki yana
salladı. “Olmaz! Efendim yok! Bana
ya Gülden Anne de, ya da sadece…
anne de! Olmaz mı?” Gözleri de,
dudakları da gülüyordu. “Senin
resimlerinden daha güzel ve sıcak
olduğunu biliyordum.
Yanılmadığıma sevindim. Sen
gerçekten de çok güzelsin…
Hayallerimin bile ötesindesin.
Oğlumla evlendiğin için çok
mutluyum!”
“Evet… Ben de…!” diyerek itirafta
bulunan Ebru, farkında olmadan
herkesi güldürdü. Kendisi ise biraz
kızarmıştı. Sonra sırasıyla kocasının
güzel kız kardeşiyle tanıştırıldı.
Esmer güzeli Nermin, lokantada
gördüğünden bile güzeldi. Zengin
olduğu üzerindeki kılığının
kalitesinden belliydi. Rahat, yazlık
kıyafetlerdi ama marka olduğu
anlaşılıyordu. Kocası ise uzun
boylu, Selim’le yaşıt gibi duran
kumral bir adamdı. Onun da gülen
gözleri vardı. Herkesin kendisini
bu şekilde gülerek ve gönülden bir
samimiyetle karşılaması Ebru’ya
dokunmuştu. Gözlerinin dolduğunu
hissetti. Nermin ve kocası Ahmet
kendisini yanaklarından öperken,
uzun zamandır hissetmediği aile
sevgisini yüreğinde duydu. Bu aile
birbirini gerçekten çok seviyordu.
Her hallerinden belliydi.
Çocuklar ise bir başkaydı.
Dayılarının geldiğini görünce
koşarak evin içinden dışarıya
fırlamışlardı. Onlar dayılarının
bacaklarına sarılırken, Selim de
diğer aile bireylerini tanıtıyordu.
“Ebru… Amcam Kerem, karısı
Hale, kuzenlerim Sinan, Betül,
Ferhat…”
Amcasının üç çocuğu vardı. İki
erkek çocuğu otuz yaşlarındaydı.
Yani Selim ile aynı yaşlarda.
Yanlarında eşleri, gülümseyerek
Ebru’yu süzüyorlardı. Amca kızı
Betül de evli olmalıydı. Kucağında
bir çocuk vardı. Genç kadının
neredeyse başı dönmüştü. İsimleri
aklında tutmaya çalıştı. Betül’ün
kucağındaki kız çocuğu bir anda
kendi kucağına geçivermişti. Nasıl
olduğunu bile anlamadan herkesle
el sıkışıp öpüşmüş, şaşkın bir halde
bahçedeki bir sandalyeye
oturtulmuştu. Kucağında kendisini
süzen üç yaşlarındaki bebeğe
gülümsedi. O

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 18 >>