da gülümsemişti.
“Kalabalık bir aileden gelmiyorsun
galiba?” dedi kuzen Ferhat. Onun
şaşkınlığına gülüyordu.
“Ben… tekim. Kimsem yok!” dedi
Ebru doğal bir tavırla. Ailesinin
ölümüne çoktan alışmıştı.
“Ama artık biz varız?.. Korkma!
Hepimiz bu kadar da değiliz.” dedi
diğer kuzen Sinan. Rahat ve zengin
bir halleri vardı. Varlıklı oldukları
her hallerinden belliydi. Ebru
kocasına baktı. Herkes zenginken o
niye bir şeylerin ucundan
tutmamıştı ki? İçinde anlayamadığı
bir huzursuzluk vardı. Bir şeyler
tersti.
“Başkaları da mı var?”
“Elbette… Kocanın ailesinin
kalabalık olduğunu bilmiyor
muydun?”
“Ben… Hayır! Sanırım
bilmiyordum… O bir sır küpü…
Başka kimler var?”
“İki dayı, onların çocukları,
çocuklarının çocukları… Tabii
bizlerin de dayıları var. Benim
eşimin ailesi de çok kalabalık…
Sanırım ailemizdeki en az akrabası
olan gelin sensin! Ayrıca bir
büyükbaba ve büyükannemiz var…
Kendisi karısıyla şimdi tatilde…
İnanabiliyor musun, seksen
yaşındalar ve Avrupa’ya tatile
gittiler…”
“Ne güzel!”
“Evet… Öyle!”
Kısa bir sessizlik oldu. Sonra
herkes yeniden bir ağızdan
konuşup bir şeyler söylemeye
başladı. Ebru’nun kucağındaki kız
bile genç kadının saçlarını
okşarcasına çekiştirip bir şeyler
anlatmaya çalışıyorlardı. Ebru
gülümsedi. Gözleri kocasınınkilerle
karşılaşmıştı. Bu kadar kalabalık bir
aileye aniden sahip olmak çok
güzeldi. Herkesin davranışlarına
bakarak sıcak karşılandığını
düşündü. Kadınlar hemen kendisine
kol kanat germişlerdi. Selim kısa
tatil için gerekenlerle doldurduğu
valizi yatak odalarına çıkartırken,
Ebru da mutfağa geçmişti.
Yemek hazırlanmasına herkes
yardım ediyordu. Erkekler doğaldı,
rahattı. Erkeklerin ikisi oturmuş,
özenle salata tabağı hazırlıyorlardı.
Bir tanesi de yedi yaşındaki oğluna
ekmek kesmesini öğretiyordu.
Ebru kayınvalidesinin gözlerini sık
sık üzerinde hissederken, ilk
rahatsızlığını kaybetti. Çünkü o
gözlerde merak ve inceleme
yoktu. Oğlunun karısına sevgiyle
ve gururla

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 18 >>