bana yumruk atacaktı.”
Durdu, samimiyetine inanıp
inanmadığını sınadı bir an. Adamın
gözlerindeki donuk ifade
değişmeyince aceleyle devam etti.
“Bak, üç gün boyunca, yani her
gün oraya gittim. Her gün gidip
teklifimizi biraz daha arttırdım.
Sorun para değil. Zaten iyi kötü
kazanıyorlar. Kız biraz deli! Motel
ona babasından kaldığı için satmak
istemiyor. Kardeşiyle annesi için
bir gelecek olarak görüyor. Zaten
kendisi de üniversiteyi kazanmış.
Yakında gidecekmiş.”
“Bana bunları niye anlatıyorsun?”
diye homurdandı genç adam.
“Sebepler istemiyorum. Annesine
teklif götürdün mü? Niye bir
çocukla uğraşıyorsun?”
Avukat başını salladı.
“Babası geçen sene ölünce tüm
yetkiyi kızına bırakmış. Annesi de
bu çocuğa çok güveniyor. O çok
zeki! Gerçekten cin gibi ama biraz
tuhaf ve... biraz çılgın ve...” durdu.
Bu duralama ister istemez genç
adamın ilgisini çekmişti. Koyu
siyah gözleri kısıldı.
“Ve?” diye sözünü devam
ettirmeye zorladı. Ama yakışıklı
yüzündeki ifade korkutucu
olmuştu. Murat daha evvel onun
kadar yüzü ile insanları
korkutabilen bir adam tanımamıştı.
Bir şey yapmasına gerek yoktu.
Yakışıklı olması da önemli değildi.
O siyah saçlar vahşice taranmıştı. O
dümdüz burun, gergin dudaklar,
kısıldığında insanın içini ürperten
siyah gözler, yirmi kişi birden
vursa kırılmayacakmış gibi duran
inatçı bir çene! Bu adamla dost
olmalarına rağmen zaman zaman
kendisi de ondan çekinirdi. Ve işin
kötüsü keskin biçimli çenesindeki
bir sinir, öfkelenmeye başladığını
anlatır gibi atıyordu şimdi.
“...ve o, bu güne kadar gördüğüm
en güzel kız...” derken avukat
yutkundu. Onun dikkatini kendi
üzerinden atma çabasıyla, yeniden
sehpada duran resimleri işaret etti.
“Hem de en güzeli... Evli olmasam
her şeyi bırakır peşinde
koşardım...”
Bu açık bir meydan okumaydı.
Kendi güzellik anlayışının
patronununkinden çok daha geride
olduğunu biliyordu. Adamın
ilişkileri hep gizli olmuştu ama çok
da bilinmeyen şeyler değildi. En
azından kendisi

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>