sesi
vardı. Genç kız çığlık atmak istedi.
Gece korkuyla uyanınca atılacak bir
çığlık gibi... Gece karanlıkta
ormanda tek başına kalındığında
atılabilecek bir çığlık gibi... Ah...
Keşke güçlü bir çığlık atabilse,
doğrusu kendisine çok faydası
olacaktı. Hiç değilse sesi, bari sesi
çirkin olsaydı. O zaman belki de bu
rahatsızlık verici durumdan
kurtulabilirdi.
“Elbette! Yeni mi geldiniz?” dedi
elinden geldiği kadar soğuk bir
kibarlıkla.
“Evet, tüm gece araba sürdüm ve
gerçekten çok acıktım.”
Gülümserken dişlerinin güzelliği
kızın canını yaktı. Hemen gitmesi
gerektiğini biliyordu ve...
gidemedi... Kuruyan pembe
dudaklarının üzerinde gezinen
gözler, bir an için bluzunun
üzerinden taze göğüslerine kaymış,
sonra dümdüz midesinden belinin
kıvrımlarına takılmıştı. Böylesine
açıkça süzülmek her zaman
kendisini sinirlendirirdi ama bu
sefer, garip bir haz duydu. Güzel
bir vücudu olduğu için şükretti.
Kesinlikle bir atleti andıran, sırım
gibi, iri kemikli bu erkek vücudu
yanında sönük kalmak çok kolaydı.
Öylesine çaresizdi ki... Adamdan şu
anda uzaklaşması gerekiyordu.
Hissediyordu... Titredi... Bir an
için... adamın kendisini tutup
sarılacağına ve öpeceğine yemin
bile edebilirdi. Adam bir iki adım
daha kendisine sokulmuştu. Gözleri
kuruyan dolgun dudaklarındaydı.
Hayır, olamazdı!
Bir adım geriledi. Sarılsa hiç karşı
koyamayacağını düşündü. ‘Anne...’
diye geçirdi içinden. ‘Anneciğim...
Bana neler oluyor?’ Şimdi dünya
güzeli bir tanecik annesinin
yanında olmayı ve bu sabah hiç
evden çıkmamış olmayı dilerdi.
Ama artık çok geçti!
“Adım Boran...” dedi genç adam
delici bakışlarla! Demek bir bakış
ancak bu kadar yumuşak
olabiliyordu? Biraz daha sert baksa,
bir insanı öldürebilirdi! “Ama
genelde Bora derler... Burada
çalışıyorsunuz herhalde?”
“Evet! Eee... Ben... Ben de
Belen...” durdu. “Siz istediğinizi
alabilirsiniz Bora Bey. Ben size çay
getireyim. Siz şöyle buyurun!”
Üzerleri çeşit çeşit yiyecek dolu
masayı işaret

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 >>