ediyordu.
Hem de gitmemek üzere! Ev
yeterince büyüktü. Biricik güzel
annesi de artık yalnız kaldığına
göre, ona arkadaşlık ederler diye
düşünüyordu. Fakat yaşlılar kendi
ülkelerinden ayrılmaya
çekiniyorlardı.
“Korkuturum ben!..”dedi onun
tepkisine sevgiyle. “Kötüyümdür...
Cadıyımdır... Omlet mi
pişiriyorsun?”
“Evet! Hayrola, burada ne işin var?
Motele gittin sanıyordum?”
“Gittim...” Kız umursamazca omuz
silkip masanın yanından bir
sandalye çekip oturdu. “Biraz
malzeme aldım. Baktım her şey
yolunda, bu gün de kahvaltımı
evde yapayım dedim.”
“Yeni müşteri var mı? Hani şu altı
kişi gelecek diyordun?”
“Evet. Şanslıyız. Bu haftanın
masraflarını kurtarıyoruz artık.
Yeterince dolu sayılırız.”
“Pencereden siyah bir araba
gördüm. O kimin?”
Belen huzursuzca irkildi. Kocaman
gözlerini kaçırıp mutfakta kendi
kendine çalışan televizyona çevirdi.
“Biri daha var. Sabah gelmiş.
Zengin biri... Birkaç gün kalacak
herhalde...”
“Gördün mü onu? Nasıl birisi?”
“Aman anne! Ben iş konuşmaya
gelmedim.”diyerek itiraz etti genç
kız. O adamı yeniden düşünmeye
hazır değildi. “Yumurta pişmedi mi
daha? Mis gibi kokuyor şimdiden.”
“Pişti. Kendine de tabak çıkar.
Beren birazdan gelir.”
Belen ve Beren... Anne ve
babasının bulduğu isimler biraz
komikti doğrusu. Erkek kardeşi
henüz on yaşındaydı. Gerçekten de
oğlan çocuğu birkaç saniye sonra
mutfağa girdi. Henüz uyku
akıyordu gözünden. Gözleri yarı
kapalı, doğruca ablasının kucağına
geldi ve yüzünü boynuna gömdü.
“Of ya! Niye kaldırdın ki beni anne
ya? Yaz tatilinde bile erken
kalkıyoruz. Askeriye gibi...”
Belen güldü. Kardeşinin mis gibi
kokan yanaklarını öpüp ısırmaya
başladı. “Uykucu seni. Sanki askere
gitmiş de, konuşuyor? Yerim
seni... Büyüdün de artık,
öpemeyeceğiz seni yakında.”
Oğlan kıkırdadı. Anne ve ablasına
göre koyu saçlıydı. Babalarına
çekmişti. Sadece gözleri onlarınki
gibi bal rengi, hatta yeşildi. İleride
çok yakışıklı olacağı şimdiden
belliydi.
“Bugün bir rüya gördüm”

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 24 >>