gün daha sakin ve mesafeli
olmalıydı. Dün gece gerçekten de
çıldırmış olmalıydı! Ah, kendisini
nasıl da okşamıştı öyle? Ve niye
öyle güzel öpmüştü?
Çalışanlardan bazıları onu görünce
selam verdiler. O da nazikçe
selamladı ama gözlerindeki
bakışlardan, akşamki olayı
bildiklerini anladı. Kendi çalışma
odasına giderken karşılaştığı her
çalışanın gözünde, merak ve biraz
hayret vardı. Patronları olan bu
güzel ama kimseye yüz vermeyen
vahşi kızın, nasıl olup da bir
yabancıyla birlikte akşam
gezmesine çıktığına anlam
veremiyorlardı.
Belen huzursuzlandı. Gerçekten de
sadece yarım gündür tanıdığı bir
adamla çıkan birisini görse, kendisi
de yadırgardı. Resepsiyoncu
çocuğun yüzüne bakmadan
“Günaydın!” dedi ve odasına girdi.
Bu utanç verici durumdan nasıl
kurtulacağını bilmiyordu. Aynada
kendisine bir çeki düzen verip,
gözlerini daha da soğuklaştırdı. En
iyisi hiçbir şey olmamış gibi
davranmaktı.
Saat sekize geliyordu. Sonra ani bir
kararla odadan çıkıp, asansöre
yürüdü. Canı çalışmak istemiyordu.
Kimse gelmeden bir kahvaltı yapsa
iyi olurdu. Arkasından hayranlıkla
bakan resepsiyoncu çocuğa dikkat
bile etmedi. Asansörün en üst kat
düğmesine basıp, teras katına çıktı.
Henüz kimse kahvaltıya
gelmemişti. Rahatladı.
Gidip servis masasını inceleyecekti
ama “Ben kontrol ettim. Her şey
yolunda.” dedi tanıdık bir ses.
Kemal hemen yanı başındaydı. Bu
hoş adamın varlığını hissetmemişti.
Oysa Bora yanındayken, bütün
duyuları, onu görmese bile zil
çalıyordu.
“Günaydın.” dedi genç adama.
“Günaydın. Nasılsın?”
“İyiyim. Neden sordun?”
“Hiç. Gözlerin biraz yorgun gibi?..”
Onun da bildiğini anladı. Bilmeyen
yoktu. Bakalım Emine Hanım ne
yumurtlayacaktı? “Gece Alanya’ya
gittim. Biraz yürümem gerekti.
Yoruldum sanırım.” diye yalan attı.
“Döndüğümde de çok sıcaktı. Fazla
uyuyamadım.”
“Bora Bey’le gitmişsiniz?”
“Evet. O da gidiyormuş. Beni de
götürdü.”
“Beraber mi döndünüz?..”
“Hı hı.” Gözleri alevlendi birden.
“Hem sana ne ki!” dedi

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 21 >>