hissediyorum
kendimi... Şimdiye kadar hiç kimse
öpmedi beni... Göğüslerime hiç
kimse dokunamadı... Bu... utanç
verici! Lütfen yine yapma?”
Gözlerini kaçırdı. “Lütfen...”
Genç kız eşiğe çıkmasına rağmen,
başları aynı hizada bile değildi.
Adam suskundu. “Lütfen artık aynı
ortamda olmamaya çalışalım. Sen
burada bir sürü kız bulabilirsin...”
diye ekledi genç kız. Sonra başını
kaldırdı. Kara gözlerinde bir cevap
aradı.
Ama adam bunun yerine usulca
eğilip, kızın dudaklarına küçük,
fakat uzun süren bir öpücük
kondurmuştu. Sanki kızın
dediklerini hiç duymamıştı.
Belen’in dudakları aralanıncaya
kadar da geri çekilmedi. Dudakları
cevap vermeye hazırlanınca da
geri çekilip, onu arzusuyla baş başa
bırakıverdi. Gözlerinde hafif bir
alay vardı.
“Bunu yapamayacağımı
biliyorsun?..” dedi yavaşça. “Seni
ilk gördüğüm andan beri... bunu
yapamam!” diye itiraf eti.
“Saçma! Daha kaç saat oldu ki?”
Adamın sert dudakları yeniden
kendi dudaklarına dokununca
susmak zorunda kaldı. Çok kısa,
sinirli bir dokunuştu.
Veda bile etmedi. Poşetleri kızın
eline tutuştururken, elleri birbirine
değdi. Belen ürpermişti. Bora
dönüp arabasına bindi. Daha
motoru çalıştırmadan, genç kız eve
girmiş, kapıyı kapamış, sırtını da
geriye yaslamıştı. Karanlık holde
bir dakika kadar durdu. Çıldırmak
üzereydi. Adam yüzünden sürekli
çığlık atıp, bir şeyleri kırma
ihtiyacı hissediyordu.
Sonra yavaşça kendi odasına
yöneldi. Yolu üstünde olan
annesinin odasını geçerken durdu,
başını içeriye soktu. Annesi mışıl
mışıl uyuyordu. Saat neredeyse iki
olacaktı. Ama bir gram bile uykusu
yoktu. Odasına gidip poşetleri
yatağın üstüne bıraktı. Soyunup iç
çamaşırlarıyla banyoya yöneldi.
Kendi odasında bulunan banyoda
elini yüzünü yıkayıp dişlerini
fırçaladı. Saçlarını toplayıp yatağın
yanına geri döndü. Bütün poşetleri
açıp aldıklarını güzelce dolabına
yerleştirdi. En sona, adamın
bakışlarını değiştiren, ince, minik,
beyaz bluzu bırakmıştı. Eline alıp
aynaya döndü.

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 21 >>