Sonrakı
FMArsal
ÇIĞLIK - 8. BÖLÜM
Belen ne kadar uyuduğunu
bilmiyordu. Çok güzel, dinlendirici
bir uyku içindeydi. Yanı başında
çalan telefonu duyunca gözlerini
zorlukla açtı. Bu da neydi? Kendi
cep telefonu yoktu ki? Kurumuş
dudaklarını yalayarak yatakta
doğruldu. Dudakları da neden
sızlıyordu acaba? Dikkat edince
telefonu tanıdı. Bora’nın cep
telefonu çalıyordu. Hem de inatla...
Yüzüne yapışmış saçlarını geriye
attı. Telefona uzanırken üzerindeki
çarşaf aşağıya kaydı ve çıplak
göğüsleri meydana çıktı. Niye
çıplak olduğunu hatırlaması uzun
sürmemişti. Utanıp dudaklarını
ısırdı. Çarşafı çekip sarındı. Bora
etrafta gözükmüyordu. Hava da
kararmıştı.
Aman Allah’ım! Çok uyumuştu.
Saat kaçtı acaba?
Telefona baktı. Ne inatçı bir
telefondu bu böyle? Ama onun ne
suçu vardı ki? Arayan inatçı
olmalıydı. Gözlerini kıstı. Ekranda
hiçbir isim yazmıyordu. Biraz daha
dikkat edince, numaranın kendi ev
telefonları olduğunu fark etti.
“Ama bu bizim ev?..” diye
mırıldandı hayretle.
Kim Bora’yı arardı ki evden?
Kendi evinden? Genç adam etrafta
da gözükmüyordu. Hiçbir ses
gelmiyordu çünkü! Dışarıya çıkmış
olmalıydı! Ayrıca Bora niye cep
telefonunu bırakmıştı ki burada?
Unutacağını sanmıyordu. Sonra
aklına bir düşünce geldi.
Telefonu korkarak açtı... Bir takım
sesler geliyordu ama ne olduğunu
tam algılayamadı. Konuşmadan
önce karşı tarafın konuşmasını
beklemek niyetindeydi. Yok, eğer
arayan annesi ise, cevap vermeden
kapatırdı. Fakat hiçbir belirgin ses
gelmedi açma düğmesine
bastığında! “Alo?” dedi sonra
korkarak. Gerçekten de annesi
olmasından ürküyordu.
“Belen?..” Adamın kadife sesi çok
netti. Hatta güler gibi bir ifade
vardı. Genç kızın tereddüdünü
anlamış gibiydi. Büyük ihtimalle
buna gülüyordu. “Uyandın mı?”
Kız yutkundu. “Evet.” dedi sesi
çatlayarak. Bu ne hain adamdı?
Ödü kopmuştu annesi diye!
Boğazını gizlice temizlemeye
çalıştı. “Uyumuşum... Niye izin
verdin?”
“Çok yorgundun. Kendiliğinden
uyudun. Zararı yok.

[1] 2 3 ... 18 >>